Cold case (onderzoek)

Een cold case (letterlijk: koude zaak) is een misdrijf of ongeluk waarbij de politie en justitie de zaak uitgebreid onderzocht hebben, maar waarbij het niet gelukt is om het misdrijf of ongeluk op te lossen. Dit is vaak het geval indien er geen verdachten (meer) in beeld zijn of deze bij een gebrek aan bewijs niet vervolgd kunnen worden. Soms kan een onopgeloste zaak jaren later opnieuw geopend worden doordat er nieuw bewijsmateriaal of nieuwe opsporingstechnieken beschikbaar zijn.

Wetgeving in NederlandBewerken

Tot 2006 konden moorden in Nederland verjaren. De verjaringstermijn voor onopgeloste moorden lag op 18 jaar. Werd de moordenaar daarna alsnog opgepakt, dan kon deze niet meer vervolgd worden. Deze verjaringstermijn dateerde nog van de 19e eeuw. Indertijd werd het onmogelijk geacht na zo'n lange tijd nog betrouwbaar bewijs te vinden. Door verbeterde opsporingstechnieken als DNA-onderzoek en database-matching is die gedachte echter achterhaald. Ook moet volgens het rechtsgevoel van velen een onopgeloste moord altijd tot vervolging en veroordeling van verdachten kunnen leiden. Sinds 2006 is de verjaringstermijn voor moord en enkele andere misdrijven dan ook vervallen of verhoogd.^[1] In het verlengde hiervan hebben vele politiekorpsen tegenwoordig zogenoemde Cold Case Teams, die oude onopgeloste zaken weer oppakken.

MediaBewerken

Na een pilot in 1975 en 1976 startte in 1982 het televisieprogramma Opsporing Verzocht bij de Nederlandse publieke omroep AVRO. Hierin komen onopgeloste moorden (naast andere misdrijven) aan bod, waarbij de politie opvallende zaken rondom een moord meedeelt en de hulp van de kijker inschakelt. Daarnaast wordt jaarlijks een zogenaamde coldcasekalender uitgegeven die in gevangenissen en bij politiebureaus wordt uitgedeeld. Hierop staan 52 onopgeloste zaken, voor elke week één.

Ook in het programma Peter R. de Vries, misdaadverslaggever, dat liep van 1995 tot en met 2012, werden veel onopgeloste moorden behandeld.