Club Deportivo Atlético Baleares

voetbalclub uit Spanje

Club Deportivo Atlético Baleares, SAD (Catalaans: Club Esportiu Atlètic Balears) is een Spaans voetbalteam gevestigd in Palma, Mallorca, in de autonome gemeenschap van de Balearen. De club werd opgericht in 1920 en is momenteel actief in de Primera División RFEF - Groep 2. De thuiswedstrijden van Atlético Baleares worden gehouden in het Estadio Balear, in Palma, met een capaciteit van 6.000 zitplaatsen.[1]

Atlético Baleares
Naam Club Deportivo Atlético Baleares, SAD
Bijnaam Baleares, ATB
Opgericht 20 november 1920
Plaats Palma
Stadion Estadio Balear
Capaciteit 6.500
Voorzitter Ingo Volckmann
Eigenaar Ingo Volckmann
Trainer Juan Manuel Barrero Barrero
Competitie Primera Federación (III))
Website https//:www.atleticobaleares.com
Thuis
Uit
Alternatief
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Geschiedenis bewerken

De geschiedenis van de club bestond jarenlang zonder enig naslagwerk. Dat is de reden waarom de oorsprong van de club nog steeds in 1942 wordt geplaatst, hoewel 1920 als oprichtingsjaar van Atlético Baleares de laatste tijd steeds bekender en geaccepteerder werd.[2]

De voorlopers (I): Mecánico (1920) bewerken

Op 3 april 1920 verscheen in de krant Última Hora een artikel over de oprichting van nieuwe voetbalteams in Palma, tot dan toe geschreven door fans uit de midden- en hogere sociale klasse. In de tekst viel de volgende zin op:

En los talleres de la Isleña tengo noticias que se hacen preparativos para formar un team (In de werkplaatsen van Isleña heb ik bericht dat voorbereidingen worden getroffen om een team te vormen).

Voor het eerst op Mallorca vormde een groep van arbeiders een voetbalteam, vooral bestaande uit arbeiders van het bedrijf Isleña Marítima, hoewel marine-machinisten of stagairs van deze carrière ook deelnamen.[2][3] [4] Dit team nam de naam Mecánico aan, wat "Mechanisch" betekent.

Hun shirts namen de kleuren van het bedrijf over: drie verticale blauwe strepen op een witte achtergrond, geïnspireerd door de witte initialen IM op de blauwe achtergrond, zoals de vlag van Isleña Marítima er toentertijd uitzag. De broeken waren blauw: het resultaat van hun ingekorte werkoveralls. [5] [6] Het eerste clubhuis bevond zich in het café Can Rasca (straat Sant Miquel 67, eerder 187), op de kruising hoek met de straat Oms, in Palma. Het team had geen vast speelveld en speelde op een steiger in de haven van Palma, ongeveer waar de voormalige kantoren van de Isleña Marítima waren gevestigd. [6] [7]

De voorlopers (II): Fundición Carbonell (of Mallorca) (1920) bewerken

In dezelfde krant viel een andere zin op:

En la fundición de los señores Carbonell se organiza otro once, que promete ser un terrible rival por la corpulencia de la gente obrera que se alista. (In de gieterij van de heren Carbonell is nog een team georganiseerd, wat een verschrikkelijke rivaal voor het merendeel van de werkende mensen die zich aanmelden belooft te worden)

Een team opgericht door arbeiders van de Fundición Carbonell, een klein metaalbewerkingsbedrijf in de stad.[2][3][8] Het team droeg aanvankelijk dezelfde naam als het bedrijf en nam vervolgens de naam Mallorca aan.

De teamkleuren bestonden uit een geheel tenue. Ze hadden hun clubhuis in het café Can Meca (straat Arxiduc Lluís Salvador, op de kruising met Avenues in Palma. Ze speelden hun potjes op een veld genaamd sa Síquia Reial (de Koninklijke Greppel), gelegen tussen Avenues (Comte de Sallent Avenue) en de straat Blanquerna.[3] [6] [9]

Geboorte van Baleares Football Club (1920) bewerken

Op een gegeven moment verliet de Mallorca (eerder nog Fundición Carbonell) zijn clubhuis en ging naar hetzelfde als dat van Mecánico. Door de gemeenschappelijke sociale afkomst van de spelers en hobby's was er al snel een connectie tussen hen en besloten ze zich te verenigen om een sterkere club te vormen. Zo werd op 14 november [10] of 20 november[11] (afhankelijk van de bron) een oprichtingsvergadering gehouden die de fusie van Mecánico en Mallorca met de naam Baleares Football Club goedkeurde. De naam werd unaniem geaccepteerd door de aanwezigen, die het een regionale en representerende naam vonden.

Het clubhuis van de nieuwe club bleef in het café Can Rasca, dat tot dan toe van beide voorgaande clubs was geweest. Qua veld besloot Baleares FC om het veld tot dan toe van Mallorca, sa Síquia Reial, te gebruiken. Wat het tenue betreft werden het wit en blauw gestreepte shirt van de Mecánico en de witte broek van de Mallorca geadopteerd.[2] [12]

Het nieuwe team debuteerde op 21 november 1920 en won met 5-0 in de wielerbaan van Tirador van Veloz Sport Balear, op dat moment een van de sterkste teams van het eiland. [13]

De jaren '20 en '30. Groei en consolidatie bewerken

In 1921 speelde Baleares FC het eerste grote toernooi: de Copa Ayuntamiento van Palma en werd tweede in een toernooi dat de RS Alfonso XIII FC (het huidige Real Mallorca) won. Sindsdien was Baleares FC een vaste naam in de lokale competities en toernooien. [14]

Al snel ontstond er een intense rivaliteit die verder ging dan sport met RS Alfonso XIII FC, een team dat werd gevolgd en gesteund door de hogere sociale klassen, in tegenstelling tot Baleares FC, wiens oorsprong in de arbeidersklasse lag. Het blauwwitte team behaalde goede resultaten, hoewel de ploeg telkens de rol van eeuwige tweede van Mallorca zou spelen door te worden overwonnen door de aartsrivaal of, later, door CD Constancia uit Inca . De rivaliteit Baleares FC versus RS Alfonso XIII Football Club is tot op de dag van vandaag levend gebleven onder verschillende namen, totdat de clubs de huidige namen Atlético Baleares en Real Mallorca aannamen.[15][16]

Door de groei van de club werd in 1923 het nieuwe Son Canals stadion gebouwd in de gelijknamige wijk. [17] [18]

Baleares FC deed mee aan het Regionale Balearische Kampioenschap, sinds 1923 georganiseerd door de Catalaanse voetbalbond en sinds 1926 door de Balearische voetbalbond tot diens opheffing in 1940. De club deed altijd goed mee in de regionale competitie: Baleares FC werd negen keer tweede, alleen overtroffen door RS Alfonso XIII FC (tegenwoordig RCD Mallorca) of CD Constancia. Wel won het team het kampioenschap van Mallorca in het seizoen 1927-28, hoewel de finale van het Balearische kampioenschap met 1-0 verloren ging tegen UD Mahón uit de hoofdstad van Menorca.[2]

Een hoogtepunt uit een andere competitie was de overwinning in de President-van-de-Republiek-beker, een toernooi tussen teams uit de hoogste divisie van het Mallorcaanse kampioenschap tijdens de seizoenen 1933-34, 1934-35 en 1935-36, met een - betwiste - trofee die uitgereikt werd door de toenmalige Republikeinse president Niceto Alcalá Zamora. Baleares FC slaagde erin om de tweede en derde editie van het toernooi te winnen en won daarmee de beker.[2] Daarnaast stond de club op het punt deel te nemen aan de Volksolympiade in Barcelona die van 19 tot 26 juli 1936 gehouden zou worden, maar deze ging niet door vanwege het begin van de Spaanse Burgeroorlog. [19]

In 1940 werd de naam Baleares Football Club veranderd in Club de Fútbol Baleares, gebonden aan de nationalistische richtlijnen van het Franco-regime dat de "castilianisering" van alle sportterminologie verplicht maakte. [20][21]

Sinds 1940 speelde CF Baleares in de Primera Regional de Mallorca, toen het Balearische kampioenschap onderdeel werd van de lagere divisies in de Spaanse voetbalpiramide. In deze periode waren de resultaten zorgwekkend en bezette de club het rechterrijtje, waardoor degradatie dichtbij kwam - maar dat zou zich uiteindelijk niet voltrekken.

Fusie met Athletic FC (1942) bewerken

De gemeenteraad van Palma keurde in 1942 een stadsplanning goed die een andere club, CD Atlético (tot 1941 nog Athletic FC), dwong het stadion Sa Punta te verlaten. De club had geen middelen om een nieuw stadion te bouwen en nam contact op met andere clubs om een fusie te realiseren: de laatste mogelijkheid voor deze club om te overleven. Eerst namen ze contact op met CD Mallorca, maar deze onderhandelingen liepen stuk: CD Atlético wilde dat de nieuwe club Atlético-Mallorca zou heten, maar CD Mallorca wilde geen naamsverandering.[2] [22] Vervolgens nam CD Atlético contact op met CF Baleares, waarmee een overeenkomst werd bereikt en ondertekend op 27 mei 1942. In deze overeenkomst waren de volgende punten het belangrijkst:

  • Wijziging van de naam Club de Fútbol Baleares in Club Deportivo Atlético Baleares.
  • Behoud van de kleuren van CF Baleares (blauw en wit) zonder variatie in ontwerp.
  • Voortgang in hetzelfde hoofdkantoor en stadion van CF Baleares (Son Canals).
  • Gelijkheid van de leden naar afkomst van welke van de twee clubs dan ook en gelijkheid in de raad van bestuur.

De overeenkomst was juridisch gezien een fusie, maar in de praktijk werd CD Atlético geabsorbeerd door CF Baleares. De achterban van CF Baleares was veel groter en de bescheiden essentie van de club werd opgelegd aan de middenklasse van CD Atlético. Ook erfde het nieuwe Atlético Baleares de rivaliteit van CF Baleares met RCD Mallorca (CD Atlético had een betere band met RCD Mallorca). De naam CD Atlético werd uiteindelijk dus wel verwerkt in de naam van de nieuwe vereniging, maar de overige kenmerken (kleuren, stadion en logo) verdwenen.[2] [23] Pere Serra Cladera, toenmalig president van CF Baleares, werd gekozen als president van Atlético Baleares en Francesc Riera Rigo, president van CD Atlético, vice-president.[2] [24]

De jaren '40. Beklimming naar de Tercera División bewerken

Het eerste seizoen van Atlético Baleares was 1942-43, waarin de club het plekje van CF Baleares overnam in de hoogste regionale divisie. Het werd tweede, achter CD Mallorca, en beide teams promoveerden naar de Tercera División. [25] In de nieuwe categorie speelde Atlético Baleares tegen teams van het vaste land, wat extra logistieke, economische en verplaatsingsproblemen veroorzaakte. Gedurende die jaren waren de resultaten teleurstellend, met uitzondering van de derde plaats behaald in de seizoenen 1945-46 en 1946-47. [26]

De jaren '50. Jaren van groei bewerken

In het seizoen 1950-51 werd het team kampioen van de Tercera División. Atlético Baleares speelde de play-offs om promotie, werd kampioen en klom zo voor het eerst in zijn geschiedenis naar de Segunda División, het tweede niveau van het Spaanse voetbal. [27] De club vertoefde twee seizoenen in deze divisie, tot het terugkeerde naar de Tercera División in 1953. [28] Op dit derde niveau presteerde het eilandenteam bovenmaats: de balearicos pakten het kampioenschap in 1955-56 en dingden mee om promotie in 1956, 1957 en 1958, maar tevergeefs.

De club bloeide in de jaren vijftig ook op het gebied van fans op en besloot daarom een nieuw stadion te bouwen: het Son Canals was inmiddels te klein en de eigenaren van het land dreigden om de club eruit te zetten. In 1958 werden de plannen voor de bouw van een nieuw stadion goedgekeurd, waarna de bouw kon beginnen. Het Estadio Balear werd ingehuldigd op 8 mei 1960 met een wedstrijd tegen Birmingham City FC met een 2-0 overwinning. Desondanks was dit geen mooie wedstrijd, omdat Francesc Crespí, de aanvoerder van de thuisploeg, geblesseerd raakte en nooit meer zou kunnen voetballen. [29]

De jaren '60. De gloriejaren bewerken

Een paar dagen na de opening van het Estadio Balear speelde de club om promotie, maar slaagde er voor de zoveelste keer weer niet in. [30] Echter bleek de positieve flow niet te stoppen en kroonde Atlético Baleares zich in het seizoen 1960-61 tot kampioen van Tercera División en keerden ze terug naar de Segunda División. [31]

De club verbleef in de Segunda División van 1961 tot 1963, waarna ze weer afdaalden naar de Tercera División. [32] Ondanks de negatieve gebeurtenis zou de club er in de volgende jaren niet minder om spelen, aangezien ze altijd op de topposities eindigden en in 1964, 1965, 1966 en 1968 meestreden om promotie, maar zonder resultaat.

De jaren '70. Institutionele en sportieve crisis bewerken

Sinds het einde van de jaren '60 verslechterde de economische situatie van de club en werden ook de resultaten geleidelijk minder, totdat Atlético Baleares in het seizoen 1972-73 afdaalde naar de Regional Preferente en daar twee seizoenen bleef. Ze keerden terug naar deTercera División in [33] 1974-1975, maar de resultaten bleven middelmatig.

In het seizoen 1977-78 werd de Segunda Division B opgericht, waaraan veel teams uit het eerdere derde niveau - waaronder Atlético Baleares - mee mochten doen. Ondanks de goede hoop sloot de blauwwitte ploeg dat seizoen af als hekkensluiter en viel weer naar Tercera División, waarin het opnieuw ronduit matige eindklasseringen behaalde. [34]

Overigens is het relevant om te noemen dat de onderlinge confrontaties met Real Mallorca eindigden vanaf de jaren '70. In het seizoen 1979-80 stopten de derby's in competitieverband, waarna alleen vriendschappelijke wedstrijden of een sporadische bekerwedstrijd tegen de aartsrivaal zou worden afgewerkt.

De jaren '80. Dalen en pieken bewerken

Opnieuw in de Tercera División (dat inmiddels het vierde niveau was geworden) ging de sportieve malaise door tot een nieuwe degradatie naar de amateurcompetitie Regional Preferente in het seizoen 1980-81. Sociaal en economisch gezien heerste er onrust in de club, dat twee lange seizoenen nodig had om hun deelname aan de vierde divisie weer veilig te stellen. [35]

Na teruggekeerd te zijn in de Tercera División in het seizoen 1983-84, slaagde het team erin om weer topposities te bemachtigen en streed weer mee om promotie naar Segunda División B in 1986, maar haalde dat dit jaar niet. Echter zou een herstructurering van de Segunda División B, die werd uitgebreid van twee naar vier groepen, ervoor zorgen dat de club promoveerde in het seizoen 1986-87, na een afwezigheid van zeven jaar. Atlético Baleares was in deze tijd een ware jojo-club. [36]

Het team speelde drie achtereenvolgende seizoenen in Segunda Division B: 1987-88, 1988-89 en 1989-90. Tijdens het seizoen 1988-89 was het team heel dicht bij het kampioenschap dat directe promotie naar Segunda División zou betekenen, maar een jaar later zakte het team weer af naar de Tercera División. Verder borrelden er nieuwe economische en institutionele problemen op, samen met de slechte staat van het Estadio Balear en de lage opkomst bij wedstrijden. Zelfs toen het team op het punt stond rechtstreeks naar de Segunda División te promoveren, was het immense stadion vrijwel leeg. [37]

De jaren '90. Bedrieglijke stabiliteit bewerken

Na de terugkeer naar de Tercera División in 1990, ging Atlético Baleares een bitterzoete sportdynamiek tegemoet die meer dan tien jaar zou duren. Aan de ene kant speelde de club altijd sterk in de competitie: tussen 1990-91 en 2001-02 kwalificeerden de balearicos zich telkens in de top vier (behalve in 1992-93) en bovendien eindigden ze viermaal als kampioen van de competitie, waarvan drie op rij (1998, 2000, 2001 en 2002). Qua resultaten bevond de voetbalclub zich in elk geval in een gezonde periode.

Maar de play-offs om promotie naar de Segunda División B liepen altijd desastreus af. Atlético Baleares probeerde het in 1991, 1992, 1994, 1995, 1996, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001 en 2002 (oftewel elf pogingen in twaalf seizoenen), maar in geen enkel jaar behaalden ze het felbegeerde doel. Dit demoraliseerde de spelers en fans en dat eiste uiteindelijk zijn tol. Overigens leden in die jaren alle Balearische teams onder dezelfde moeilijkheid toen ze het opnamen tegen teams van het vaste land, omdat de Balearische groep van de Tercera División een lager niveau had in vergelijking met andere groepen. [38]

De jaren 2000 (I). Zinken en bijna verdwijnen bewerken

Na het spelen van de elf beruchte play-offs kelderde Atlético Baleares in alle opzichten. De institutionele stabiliteit verslechterde: de relaties tussen de club en de gemeenschap van de mede-eigenaars van het Estadio Balear (Procampo) verslechterden en managers en spelers werden constant vervangen. [39]

De seizoenen 2002-03 en 2003-04 waren al slecht, maar 2004-05 spande de kroon. De spelers ontvingen geen salaris. De club had soms zo'n smalle selectie dat er geen elf spelers konden worden opgesteld. De jeugdafdeling werd ontmanteld. De interne spanningen zorgden ervoor dat Procampo het gebruik van het Estadio Balear aan de club verbood, waardoor Atlético Baleares moest uitwijken naar een gemeentelijk stadion. De heersende interne chaos zorgde onvermijdelijk voor degradatie Regional Preferente. Kortom: de club stortte volledig in. 2005 was een van de donkerste jaren in de clubgeschiedenis, een jaar waarin het op het punt stond te verdwijnen. [40]

De jaren 2000 (II). Herstel op alle niveaus bewerken

In de nazomer van 2005 is de club erin geslaagd om economisch en sportief te herstellen. Het kreeg steun van de Duitse eilandbewoner en vastgoedondernemer Matthias Kühn en later ook van de lokale ondernemer Bartomeu Cursach.[41] Zo slaagde Atlético Baleares erin om kampioen van de Regional Preferente in het seizoen 2005-06 te worden en terug te keren naar de competitie die als thuis aanvoelde: de Tercera División.[42]

Aanvankelijk werd 2006-07 gezien als een jaar van consolidatie en transitie, maar de balearicos eindigden op de zesde plek en waren heel dicht bij het spelen van de play-offs om promotie naar de Segunda División B. [43]

Het doel van het seizoen 2007-08 was om te promoveren en zo geschiedde. Na het behalen van de eerste plek werden in de play-offs AD Universidad de Oviedo (1–1 in Oviedo en 2–1 in Palma) en SD Gernika Club (0–0 in Gernika en 2–0 in het Estadio Balear) verslagen. Zo keerde Atlético Baleares wonderbaarlijk genoeg na 18 jaar weer terug in Segunda División B. [44][45][46] Echter was het seizoen 2008-09 was een mislukking en daalde het team af naar de Tercera División.[47][48]

Het seizoen 2009–10 begon net als twee jaar eerder met twee doelstellingen: kampioen worden en promoveren. Ook nu won het team het Tercera División-kampioenschap en kwalificeerde het zich voor de play-offs om promotie naar Segunda División B. De blanc-i-blaus speelden tegen CD Tudelano, kampioen van de Navarrese groep van Tercera División, en wonnen de heenwedstrijd in het Estadio Balear (1–0). In de terugwedstrijd verloren ze in Tudela (2–1), maar dankzij de dubbele waarde van uitdoelpunten bemachtigde Atlético Baleares opnieuw een ticket in de Segunda División B.[49][50]

De jaren 2010 (I). Consolidatie in Segunda División B en conversie naar SAD bewerken

Bij terugkeer in Segunda División B in het seizoen 2010–11 verzekerde Atlético Baleares zich van lijfsbehoud twee speelrondes voor het einde van de competitie; een enorme opluchting voor de achterban. Het was het zesde seizoen ooit in deze divisie.[51] Echter lag de focus van het bestuur niet op de competitie, maar op het begin van de transformatie van de club naar een naamloze sportonderneming (SAD) .

Op 5 mei 2011 keurde een buitengewone ledenvergadering met een zeer grote meerderheid de omzetting van de club in SAD goed, met het doel om de club op korte termijn te doen promoveren naar Segunda División.[52][53] Tijdens deze vergadering werd ook de aankoop van de grond voor een toekomstig trainingscomplex van de club aangekondigd.[54][55] Uiteindelijk werd het project niet gerealiseerd, omdat het niet werd goedgekeurd door bestuurlijke instituties. Het conversieproces in SAD ging wel door, dat zijn voltrekking bereikte op 27 september 2012 met de eerste algemene vergadering van aandeelhouders en de verkiezing van de eerste raad van bestuur.[56][57][58]

Het seizoen 2011-12 stond in het teken van het bereiken van een plekje in de top vier om promotie te kunnen realiseren naar de Segunda División. Na een briljant jaar werd Atlético Baleares uitgeroepen tot kampioen van zijn groep van de Segunda División B, twee wedstrijden voor het eindigen van de competitie.[59] Het team speelde de play-offs om promotie tegen CD Mirandés, maar ging roemloos ten onder (1–0 in Miranda de Ebro en 1–2 in Estadio Balear)[60] en moest in de tweede play-offs instromen. Hun laatste kans op promotie werd gespeeld tegen CD Lugo, dat ook te sterk voor ATB was (3–1 in Lugo en 0–0 in Estadio Balear), waarmee de club werd veroordeeld tot nog een jaar op het derde niveau.[61][62]

Voor het seizoen 2012-13 zorgden de eigenaren van de club opnieuw voor een grote economische impuls om promotie naar de Segunda División dan eindelijk te bewerkstelligen, maar de balearicos speelden het hele seizoen in de middenmoot en hadden zelfs moeite met degradatie afwenden.[63][64][65] Ongeacht of het lag aan de slechte resultaten kondigden president Fernando Crespí en de grootaandeelhouder van de club, Bartomeu Cursach, aan het einde van het seizoen hun vertrek aan.[66]

Het seizoen 2013-14 zag er hierdoor totaal anders uit dan de voorgaande jaren. Er was namelijk opnieuw een institutionele crisis, wat het voortbestaan van de club vermoeilijkte en de technisch directeur dwong om een economisch bescheiden team te vormen. Het nieuwe doel van Atlético Baleares was handhaving. Maar, net zoals het seizoen ervoor, presteerde de club tegen de verwachtingen in en bezette praktisch gezien het hele jaar de koppositie. Echter zorgde een fatale laatste fase ervoor dat de ploeg vijfde eindigde en geen kans maakte op promotie.[67][68]

De jaren 2010 (II). Het Volckmann-tijdperk, Copa RFEF en promotieambities bewerken

Na het vertrek van president Fernando Crespí en de zakenman Bartomeu Cursach, en daarmee hun investeringen, belandde Atlético Baleares in een institutionele en economische crisis die uiteindelijk leidde tot gerechtelijke tussenkomst. De situatie verslechterde en in april 2014 ging de club een faillissementsprocedure in, waarin Demetrio Madrid Alonso werd aangesteld als curator van het faillissement door de rechtbanken van Palma de Mallorca.[69][70] Op 5 mei werd de toekomst van de club besloten in een aandeelhoudersvergadering samen met het raad van bestuur, dat daar werd samengesteld uit vijf clubleden, die Atlético Baleares van ontbinding behoedden.[71]

De club zou blijven bestaan en kwam op 2 juni 2014 onder controle van Ingo Volckmann, een Berlijnse zakenman woonachtig op Mallorca, nadat hij 51% van alle clubaandelen had verworven.[72] Eind oktober van hetzelfde jaar wendde de club officieel het faillissement af[73] en op 21 maart 2015 werd een kapitaalverhoging van drie miljoen euro doorgevoerd.[74][75] Vanaf 2015 is de club economisch stabiel, in tegenstelling tot decennia hiervoor.

In 2014-15, toen de institutionele crisis was opgelost en het voortbestaan van de club gegarandeerd was dankzij de nieuwe eigenaar, hoopte de club de positieve reeks van het voorgaande seizoen te herhalen. Echter eindigden de blanc-i-blaus twaalfde, zonder enige hoop op promotie gedurende het seizoen.[76]

Het seizoen 2015-16 in de Segunda División B werd opnieuw benaderd als een mogelijkheid om in de hogere regionen van het klassement te komen en zo kans te maken op promotie. Maar ook tijdens dit seizoen bewoog het team zich door de middenmoot en eindigde het negende.[77]

Maar in tegenstelling tot de reguliere competitie speelde Atlético Baleares briljant in een ander toernooi: de 23e editie van Copa RFEF, een toernooi dat gewonnen werd door de blauwwitten. Na het winnen van de regionale fase ging het team door naar de nationale fase, waarin ze veel teams versloegen en het uiteindelijk moesten opnemen tegen CF Rayo Majadahonda, dat nipt werd verslagen (2-2 in Majadahonda en 1-0 thuis). Zo behaalde de club hun eerste 'grote' titel ooit.[78][79][80]

Het seizoen 2016-17 was aanvankelijk hetzelfde als 2014-15 en 2015-16. Een team met promotie-aspiraties werd weer samengesteld - ditmaal met Christian Ziege aan het roer, maar alweer speelde Atlético Baleares slechter dan verwacht. Het ontslag van Ziege en het aanstellen van Josico Moreno resulteerde echter in een spectaculaire comeback die het team op de vierde plaats bracht in de laatste speelronde. In de eerste ronde wist het Balearische team CD Toledo te verslaan (1–1 thuis en 1–2 in Toledo),[81][82] maar in de tweede ronde viel het doek tegen streekgenoot Albacete Balompié (1–1 thuis en 2–1 in Albacete).[83][84]

In 2017 vonden ook verschillende evenementen plaats in het teken van 75 jaar sinds de fusie-absorptie van Baleares FC en Athletic FC.[85] De hoofdact was een historische tentoonstelling in CaixaForum Palma met een verzameling historische foto's, voorwerpen en trofeeën, evenals een hoop verwijzingen naar het ontstaan van de club in 1920.[86] De evenementen werden afgesloten met een galadiner.[87]

In 2017-18 moest Josico Moreno zijn koffer pakken ondanks het uitstekende einde van het vorige seizoen en werd vervangen door de onbekende Armando de la Morena. Het team presteerde ondermaats en de coach werd halverwege het seizoen ontslagen, waarna de situatie onveranderd leek te blijven, met een team in de degradatiezone. De komst van trainer Manix Mandiola zou echter voor een wonder zorgen, aangezien hij er in extremis in slaagde om het team te redden.[88][89]

Dit seizoen was speciaal voor veel fans, gegeven dat de lokale rivaal, RCD Mallorca, weer terug was in de Segunda División B en dat er zo na 38 jaar weer een derby in competitieverband zou worden afgewerkt, een gebeurtenis met internationale impact.[90][91] De heenwedstrijd in Son Malferit eindigde in een gelijkspel (0-0) en in Son Moix won RCD Mallorca spectaculair met 3-2.[92][93]

Ondanks de tegenvallende resultaten was de club op institutioneel gebied stabiel. De hoogste aandeelhouder en president, Ingo Volckmann, realiseerde een nieuwe economische investering door middel van een herstructurering van de kapitaalvoorraad die zijn eigendom van de SAD uitbreidde en tegelijkertijd de toekomst van de club op lange termijn verzekerde.[94][95]

In 2018-19 bleef de coach van de verlossing, Manix Mandiola, bij de club. Gedeeltelijk dankzij hem slaagde het team erin goede wedstrijden te spelen, veel daarvan ook te winnen en zichzelf in het linkerrijtje van het klassement te consolideren. Halverwege het seizoen bezette Atlético Baleares een plek in de top 4 en vanaf speelronde 25 tot het einde was de club koploper.[96][97][98][99] Het team speelde een finale om promotie naar de Segunda División tegen een andere groepskampioen: Racing de Santander, dat dankzij uitdoelpunten promoveerde (0-0 in El Sardinero[100][101] en 1-1 in Son Malferit.[102][103] Atlético Baleares had geen andere keus dan de tweede ronde te spelen. Het blauwwitte team versloeg eerst UD Melilla (0–0 in Melilla[104][105] en 1–0 thuis[106][107]) en speelde daarna de laatste ronde tegen CD Mirandés (2–0 in Miranda de Ebro[108][109] en 3–1 thuis[110][111] ). Door de dubbele waarde van uitdoelpunten faalde het team opnieuw en zou nog een jaartje langer in de Segunda División B moeten uitkomen.

Het seizoen 2019-20 liep aanvankelijk zoals het vorige. Het team streed vanaf het begin mee om de koppositie en lag een groot deel van de competitie dan ook aan de leiding. Maar na speelronde 28, waarin Atlético Baleares eerste stond, schortte RFEF op 11 maart 2020 de competitie op vanwege de COVID-19-pandemie, eerst voor twee weken[112] en daarna voor een onbepaalde tijd. Als gevolg van deze beslissing heeft de club ontslag aangevraagd bij het voltallige personeel[113] en later kondigde de RFEF aan dat de reguliere competitie uitgespeeld zou worden en dat de play-offs om promotie versimpeld werden.[114] Atlético Baleares behield de eerste plek en speelde de play-offs tegen een andere groepskampioen: FC Cartagena, in een enkele wedstrijd waarin de winnaar direct zou promoveren. Er werd echter in de reguliere tijd en extra tijd niet gescoord, waarna Cartagena meer strafschoppen scoorde en zo promoveerde (0–0 en 4–3 na strafschoppen).[115][116] De Balearische club moest een tweede ronde spelen tegen UE Cornellà, maar werd opnieuw verslagen (0–1) en definitief uitgeschakeld.[117][118]

Rivaliteiten bewerken

De belangrijkste rivaliteit die Atlético Baleares kent is die tegen RCD Mallorca, de grootste club uit Palma. Deze derby staat bekend als de Palma derby of, in het Catalaans, als de derbi palmesà.

Atlético Baleares (eerder nog Baleares FC genoemd) werd in 1920 geboren dankzij mensen uit de lokale arbeidersklasse, terwijl RCD Mallorca (eerder Real Sociedad Alfonso XIII FC genoemd) in 1916 werd opgericht door politiek en economisch machtige personen. Sinds de ontwikkeling van Spanje in de jaren '80 is dit klassenverschil erg verwaterd en zijn beide clubs veel heterogener dan in het begin, maar het verschil in oorsprong is nog steeds erg aanwezig in de identiteiten van beide teams.[2]

De rivaliteit bestaat sinds de twintiger jaren, ondanks dat beide teams jarenlang in verschillende divisies speelden (vanaf de jaren '60 en vooral sinds de jaren '80, toen RCD Mallorca een aanzienlijke groei doormaakte) en ondanks dat de namen van beide clubs veel veranderden: Baleares FC (van 1920 tot 1942) en CD Atlético Baleares (sinds 1942); en RS Alfonso XIII FC (van 1916 tot 1931), CD Mallorca (1931-1949) en RCD Mallorca (sinds 1949).

Seizoenen bewerken

Huidig team bewerken

Bijgewerkt per 7 februari 2023.[119][120]

1 - Lucas Díaz

2 - Laure

3 - Marc Baró

4 - Iñaki Olaortua (aanvoerder)

5 - Josep Jaume

6 - Tropi

7 - Hugo Rodríguez

8 - Miguel Ángel Cordero

9 - Xisco

10 - Dani Nieto

11 - Víctor Pastrana

13 - René Román

14 - David Navarro

16 - Kevin Sibille

17 - Dioni

18 - Lucas de Vega

19 - Víctor Narro (gehuurd van Deportivo La Coruña)

20 - Bilal Kandoussi (gehuurd van CD Castellón)

21 - Damián Petcoff

22 - Carlos Julio Martínez

23 - David Forniés

- Jesús Álvaro

Staf bewerken

Technische staf bewerken

Coach: Tato García

Assistent coach: Toni Matas

Fitness coach: Joan Valentí

Doelman coach: Marc Antoni Rodríguez

Herstelcoach: Carlos Romero

Dokter: Gonzalo Barrantes

Fysiotherapeut: Ricardo Chisaguano

Fysiotherapeut: Albert Martín

Fysiotherapeut: Xavier Calvo

Materiaalman: Joan Torrens

Afgevaardigde: Jeroni Tegla

Presidenten bewerken

  • Bartomeu Llabrés Albertí (1920–22)
  • Jaume Llabrés Morey (1922–23)
  • Gabriel Viñas Morant (1923–24)
  • Cristòfol Lliteras Tous (1924–25)
  • Antoni Miquel Puig (1925–26)
  • Josep Jordà Alós (1926)
  • Jaume Guasp (1926–28)
  • Jaume Perotti Trulls (1928–29)
  • Lluís Fiol Alorda (1929–30)
  • Jaume Perotti Trulls (1930)
  • Antoni Estarellas (1930)
  • Jaume Perotti Trulls (1930–31)
  • Rafel Estarellas Perelló (1931)
  • Josep Ensenyat Alemany (1931–33)
  • Damià Adrover PIcornell (1933–36?)
  • Joan Serra Mulet (1938?–40)
  • Damià Adrover Picornell (1940)
  • Pere Serra Cladera (1940–43)
  • Josep Ramon Serra (1943–44)
  • Francesc Tomàs Cañellas (1944–47)
  • Josep Móra Grisol (1947–49)
  • Josep Roses Rovira (1949–49)
  • Antoni Castelló Salas (1949–52)
  • Joan Roca Rubicós (1952–53)
  • Gabriel Ferrer Homar (1953–54)
  • Gabriel Genovart Riera (1954–58)
  • Rafel Vaquer Julià (1958–59)
  • Salvador Llopis Lorenzón (1959–60)
  • Joan Blascos Serra (1960–62)
  • Sebastià Grimalt Riera (1962–64)
  • Antoni Mestres Moll (1964–65)
  • Fernando Gómez Gómez (1965–66)
  • Jaume Planas Ferrer (1966–69)
  • Joan Morro Albertí (1969–70)
  • Gabriel Genovart Riera (1970–71)
  • Jeroni Petro Alemany (1971–72)
  • Management commission (1972–73)
  • Antoni Mestres Moll (1973–74)
  • Management commission (1974)
  • Jeroni Petro Alemany (1974–80)
  • Modest Subirana Cobos (1980–81)
  • Management commission (1981)
  • Joan Morro Albertí (1981–84)
  • Andreu Amer (1984–85)
  • Management commission (1985)
  • Damià Estelrich Dalmau (1985–86)
  • Bartomeu Planisi Pons (1986–88)
  • Ramón Galante Roig (1988–89)
  • Management commission (1989–93)
  • Josep de la Torre (1993–96)
  • Tomàs Cano Pascual (1996–98)
  • Miguel Ángel Gómez (1998–2002)
  • Josep Jurado (2002–03)
  • Miguel Ángel Gómez (2003–05)
  • Management commission (2005)
  • Damià Estelrich Dalmau (2005–07)
  • Fernando Crespí Luque (2007–13)
  • Daniel Fiol Lustenberger (2013–14)
  • Fernando Crespí Luque (2014)
  • Joan Palmer Llabrés (2014)
  • Antoni Garau Bonnín (2014–15)
  • Ingo Volckmann (2015–)

Stadion bewerken

Het Estadio Balear is het thuisstadion van Atlético Baleares en ligt in het oosten van Palma. Het werd geopend in 1960 en werd in 2013 gesloten wegens slecht onderhoud. Het stadion werd heropend in 2019, heeft 6.000 zitplaatsen en heeft afmetingen van 102 × 67 meter.

Voorheen waren de stadions van de club de wielerbaan van Tirador (1920–21), Unión-Baleares (1921–23) en Son Canals (1923–60). Tijdens de sluiting van Estadio Balear speelde het team in Magaluf (in de naburige gemeente Calviá) (2013–14) en Son Malferit, tussen 2014 tot de heropening van het eigenlijke stadion in 2019.

Prijzenkast bewerken

Nationale toernooien bewerken

Regionale toernooien bewerken

  • Regionaal Kampioenschap van de Balearen
    • Tweede plaats (1): 1927-1928
  • Regionaal kampioenschap van Mallorca
    • Winnaars (1): 1927-1928
    • Tweede plaats (9): 1924-1925, 1925-1926, 1929-1930, 1931-1932, 1933-1934, 1934-1935, 1935-1936, 1936-1937, 1938-1939
  • Copa Presidente de la República
    • Winnaars (2): 1935, 1936
  • Liga Mallorca
    • Winnaars (2): 1939, 1943
    • Tweede plaats (1): 1936

Andere toernooien bewerken

  • Trofeu s'Agricultura
    • Winnaars (4): 2007, 2008, 2011, 2014
    • Tweede plaats (1): 2010
  • Copa Uruguay
    • Winnaars (4): 1959, 1966, 1967, 1968
    • Tweede plaats (2): 1964, 1965
  • Copa Ayuntamiento de Palma
    • Tweede plaats (1): 1921

Vriendschappelijk toernooi bewerken

Sinds 1966 organiseert de club de Trofeu Nicolau Brondo, het oudste zomertoernooi op de Balearen. De gastheren hebben het toernooi 29 keer gewonnen. Het toernooi is vernoemd naar een clubwatcher en journalist die actief was tijdens de eerste helft van de twintigste eeuw.

Referenties bewerken

  1. (es) "Arranca el nuevo Estadio Balear", Diario de Mallorca. Gearchiveerd op 16 januari 2020. Geraadpleegd op 18 January 2020.
  2. a b c d e f g h i j (es) "El Atlético Baleares, patrimonio del fútbol balear (y mallorquín)", Cuadernos de Fútbol (CIHEFE), nº 76, 1 May 2016.
  3. a b c "La semilla centenaria del Atlético Baleares", Última Hora, 3 april 2020. Gearchiveerd op 7 januari 2023.
  4. García Gargallo 2013, p. 18-19.
  5. Fábregas y Cuxart 1965, p. 379.
  6. a b c Fábregas y Cuxart 1965, p. 412.
  7. García Gargallo 2013, p. 17.
  8. "La Fundición Carbonell, cien años de fútbol alternativo", Diario de Mallorca, 18 March 2018. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  9. García Gargallo 2013, p. 21-22.
  10. Fábregas y Cuxart 1965, p. 412-413.
  11. Domènech, Joaquim Maria (December 1959), La historia blanquiazul. Bibiloni, Palma, 15–16.
  12. García Gargallo 2013, p. 25-26.
  13. Fábregas y Cuxart 1965, p. 414.
  14. Fábregas y Cuxart 1965, p. 415.
  15. "Mallorca vs. At. Balears: una rivalitat de classes", ARA Balears, 23 June 2019. Gearchiveerd op 5 januari 2021.
  16. (es) En los cien años del primer derbi Baleares-Mallorca. Cuadernos de Fútbol (CIHEFE), nº 129 (1 March 2021). Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  17. Fábregas y Cuxart 1965, p. 415-418.
  18. García Gargallo 2013, p. 76.
  19. García Gargallo 2013, p. 189.
  20. García Gargallo 2013, p. 222.
  21. "Un decreto españoliza los nombres (1940)", As, 20 december 2016. Gearchiveerd op 2 december 2022.
  22. García Gargallo 2020, p. 169-170.
  23. García Gargallo 2020, p. 173-176.
  24. García Gargallo 2020, p. 174.
  25. Salas Fuster 2009, p. 31-32.
  26. Salas Fuster 2009, p. 33-52.
  27. Salas Fuster 2009, p. 53-56.
  28. Salas Fuster 2009, p. 57-65.
  29. Salas Fuster 2009, p. 88-89.
  30. Salas Fuster 2009, p. 89.
  31. Salas Fuster 2009, p. 91-95.
  32. Salas Fuster 2009, p. 127-134.
  33. Salas Fuster 2009, p. 167-170.
  34. Salas Fuster 2009, p. 184-186.
  35. Salas Fuster 2009, p. 205-222.
  36. Salas Fuster 2009, p. 224-238.
  37. Salas Fuster 2009, p. 239-250.
  38. Salas Fuster 2009, p. 251-306.
  39. Salas Fuster 2009, p. 306-312.
  40. Salas Fuster 2009, p. 313-316.
  41. "Cursach revoluciona el Baleares", Diario de Mallorca, 18 november 2008. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  42. "Fiesta blanquiazul", Última Hora, 10 april 2006. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  43. Salas Fuster 2009, p. 320-321.
  44. Salas Fuster 2009, p. 317-327.
  45. "El Atlètic Balears regresa a Segunda División B", Última Hora, 16 June 2008. Gearchiveerd op 23 mei 2023.
  46. "A Segunda B por la puerta grande", Diario de Mallorca, 16 June 2008. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  47. "El Baleares firma su descenso", Diario de Mallorca, 27 april 2009. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  48. "Adiós al sueño", Última Hora, 27 april 2009. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  49. "El Balears regresa a Segunda B", Última Hora, 23 May 2010. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  50. "El Atlético Baleares es de Segunda B", Diario de Mallorca, 24 May 2010. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  51. "Willian certifica la salvación", Última Hora, 1 May 2011. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  52. "El Atlétic Balears acuerda su conversión en SAD y proyecta una gran ciudad deportiva", Última Hora, 6 May 2011. Gearchiveerd op 23 mei 2023.
  53. "El Atlético Baleares será SAD", Diario de Mallorca, 6 May 2011. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  54. "El ATB firma los papeles de su nueva casa", Última Hora, 27 september 2012. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  55. "La ciudad deportiva", 7 May 2011. Gearchiveerd op 22 mei 2023. Geraadpleegd op 22 mei 2023. – via YouTube.
  56. "Convocatorias de juntas", BORME, 3 August 2012, p. 26507. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  57. "El Atlètic Balears culmina su reconversión", Última Hora, 28 september 2012. Gearchiveerd op 24 mei 2023.
  58. "El Atlético Baleares ya es SAD", Diario de Mallorca, 28 september 2012. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  59. "El Atlètic Balears certifica su hegemonía", Última Hora, 29 april 2012. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  60. "El Baleares cae ante el Mirandés", Diario de Mallorca, 27 May 2012. Gearchiveerd op 27 January 2019. Geraadpleegd op 8 March 2020.
  61. "El Baleares seguirá en Segunda B", Diario de Mallorca, 10 June 2012. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  62. "El Atlético Baleares se estrella contra la muralla de Lugo", Marca, 10 June 2012. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  63. "El Atlético Baleares se despide con un empate", Diario de Mallorca, 19 May 2013. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  64. "Despedida con tablas", Última Hora, 19 May 2013. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  65. "El Atlético Baleares se va de vacaciones con un empate", Mundo Deportivo, 20 May 2013. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  66. "Daniel Fiol será el nuevo presidente del Baleares", Diario de Mallorca, 21 May 2013. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  67. "El ATB obtiene su victoria más estéril", Última Hora, 12 May 2014. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  68. "El Baleares muere en la orilla", Diario de Mallorca, 12 May 2014. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  69. "Convocatorias de juntas", BORME, 21 March 2014, p. 2145. Gearchiveerd op 4 maart 2023.
  70. "El ATB entra en concurso forzoso", Última Hora, 1 april 2014. Gearchiveerd op 23 mei 2023.
  71. "Cinco nuevos consejeros salvan al Atlético Baleares de la desaparición", Diario de Mallorca, 6 May 2014. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  72. "Ingo Volckmann toma el mando", Última Hora, 4 June 2014. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  73. "El Atlético Baleares sale del concurso", Diario de Mallorca, 30 October 2014. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  74. "Convocatorias de juntas", BORME, 2 February 2015, p. 785. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  75. "El Baleares amplía a 4,4 millones su capital social", Diario de Mallorca, 21 March 2015. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  76. "El Atlètic Balears certifica su permanencia a costa del filial", Última Hora, 10 May 2015. Gearchiveerd op 24 mei 2023.
  77. "El Atlético Baleares despide la temporada con una victoria en Valencia", Diario de Mallorca, 15 May 2016. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  78. "El Atlètic Balears se proclama campeón de la Copa Federación", Última Hora, 13 april 2016. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  79. "El Atlético Baleares, campeón de la Copa Federación", Marca, 13 april 2016. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  80. "Campeón Atlético Baleares", Diario de Mallorca, 14 april 2016. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  81. "El Atlético Baleares despierta al Toledo de su sueño por el ascenso", Marca, 28 May 2017. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  82. "El Atlético Baleares gana en Toledo y estará en la siguiente ronda del playoff", Última Hora, 28 May 2017. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  83. "El Atlético Baleares pierde en Albacete y se despide del ascenso a Segunda", Diario de Mallorca, 11 June 2017. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  84. "Un gol en la prórroga deja sin opciones de ascenso al Atlético Baleares", Última Hora, 11 June 2017. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  85. "Un 75 aniversario plagado de actos", Diario de Mallorca, 14 april 2017. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  86. "El Baleares celebra su 75 aniversario", Diario de Mallorca, 10 May 2017. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  87. "El Atlético Baleares vive su gran noche", Última Hora, 20 October 2017. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  88. "El Atlético Baleares se queda en Segunda B", Última Hora, 13 May 2018. Gearchiveerd op 29 mei 2023.
  89. "El Baleares culmina la gesta", Diario de Mallorca, 13 May 2018.
  90. "Vuelve el derbi: At. Baleares y Mallorca se cruzan tras 31 años", As, 31 August 2017. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  91. "Real Mallorca v Atlético Baleares: the derby that disappeared for 37 years", The Guardian, 4 april 2018. Gearchiveerd op 12 juni 2023.
  92. "Empate a nada en el derbi de Palma", Última Hora, 2 september 2017. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  93. "El derbi de Álex López y Aridai", Diario de Mallorca, 21 January 2018. Gearchiveerd op 5 augustus 2020.
  94. "Convocatorias de juntas", BORME, 9 april 2018, pp. 2216–2217. Gearchiveerd op 30 augustus 2021.
  95. "Ingo Volckmann asegura el futuro del Atlético Baleares", Última Hora, 23 March 2018. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  96. "El Atlético Baleares cierra la jornada como líder del grupo III", Última Hora, 17 February 2019. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  97. "El CD Atlético Baleares se proclama campeón del Grupo III de 2ªB", RFEF, 12 May 2019. Gearchiveerd op 17 mei 2022.
  98. "El Atlético Baleares se proclama campeón", Diario de Mallorca, 12 May 2019. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  99. "El Atlético Baleares ya es campeón", Última Hora, 12 May 2019. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  100. "El Atlético Baleares sobrevive con nueve en El Sardinero", Última Hora, 26 May 2019. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  101. "El Atlético Baleares sale vivo de El Sardinero", Diario de Mallorca, 26 May 2019. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  102. "El Atlético Baleares no puede con el Racing", Última Hora, 2 June 2019. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  103. "El ascenso del Atlético Baleares tendrá que esperar", Diario de Mallorca, 2 June 2019. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  104. "El Atlético Baleares empata en Melilla y lo deja todo para la vuelta", Última Hora, 9 June 2019. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  105. "El Atlético Baleares vuelve a conformarse con muy poco", Diario de Mallorca, 9 June 2019. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  106. "El Atlético Baleares, a 180 minutos del ascenso a Segunda", Última Hora, 16 June 2019. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  107. "El Atlético Baleares sueña en grande", Diario de Mallorca, 16 June 2019. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  108. "Al Atlético Baleares le tocará remontar", Última Hora, 23 June 2019. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  109. "El Atlético Baleares tendrá que remontar en Son Malferit", Diario de Mallorca, 23 June 2019. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  110. "El Atlético Baleares muere en la orilla", Última Hora, 30 June 2019. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  111. "La desdicha acompaña al Atlético Baleares", Diario de Mallorca, 30 June 2019. Gearchiveerd op 4 augustus 2020.
  112. "La Federación Española paraliza todo el fútbol estatal no profesional", Diario de Mallorca, 11 March 2020. Gearchiveerd op 18 augustus 2020.
  113. "El Atlético Baleares confirma su ERTE", Última Hora, 25 March 2020. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  114. "El Atlético Baleares está a una victoria de subir a Segunda División", Diario de Mallorca, 6 May 2020. Gearchiveerd op 8 augustus 2020.
  115. "El Atlético Baleares tendrá que esperar su oportunidad", Diario de Mallorca, 19 July 2020. Gearchiveerd op 24 juli 2020.
  116. "Los penaltis frustran el sueño del Atlético Baleares", Última Hora, 20 July 2020. Gearchiveerd op 22 mei 2023.
  117. "El Atlético Baleares dice adiós al sueño del ascenso", Última Hora, 23 July 2020. Gearchiveerd op 23 mei 2023.
  118. "La desgracia de siempre para el Atlético Baleares", Diario de Mallorca, 23 July 2020. Gearchiveerd op 26 juli 2020.
  119. (es) Primer equipo masculino – Atlético Baleares. Gearchiveerd op 4 mei 2021. Geraadpleegd op 11 april 2021.
  120. Primer equipo masculino – Atlético Baleares. Gearchiveerd op 22 mei 2023.

Bronnen bewerken

  • (ca) Amengual Salas, Vicenç (2021), Orsai: L'Atlètic Balears. Entre la sociologia i el futbol. Illa Edicions, Palma. ISBN 978-84-122255-4-9.
  • (en) Borchers, Liam (2023), The Story of Atlètic Balears. Lulu, Groningen. ISBN 978-1-4717-4271-2.
  • (es) Domènech, Joaquim M. (1959–1960), Boletín informativo: Campo CD At. Baleares. Bibiloni, Palma. DL PM 393-1959.
  • (es) Fábregas y Cuxart, Luis (2007), Ca Nostra. 50 años de vida palmesana. Edicions Cort, Palma. ISBN 978-84-7535-595-5.
    • Previous edition: (es) Fábregas y Cuxart, Luis (1965), Ca Nostra. 50 años de vida palmesana.
  • (ca) García Gargallo, Manuel (2013), Els origens de l'Atlètic Balears (1920–1942). Dels inicis a la fusió. Lulu, Barcelona. ISBN 978-84-09-43355-1.
  • (ca) García Gargallo, Manuel (2020), L'Atlètic Balears (1920-1942): Els primers anys d'una entitat centenària. Documenta Balear, Palma. ISBN 978-84-18441-08-0.
  • (ca) Salas Fuster, Antoni (2009), L'Atlètic Baleares. Una història de supervivència. Ingrama SA (impr.), Palma. ISBN 84-85932-78-1.
  • (ca) Salas Fuster, Antoni (2011), L'Atlètic Baleares. La història en imatges. Ed. Ramon Llull, Palma. ISBN 978-84-935664-4-9.

Externe links bewerken