Nederlands: De artistieke veelzijdigheid van Jan Fabre maakt hem tot een gedroomde partner voor deSingel waar de kunst niet aan de hokjes van de disciplines gebonden is. Fabre is beeldend kunstenaar, tekstschrijver, theatermaker, scenograaf, performer, choreograaf en operaregisseur. Hij combineert dit multidisciplinaire talent alsof het om de doodnormaalste zaak van de wereld gaat. Bovendien is hij bijzonder productief en wil hij dat er vanuit zijn thuisstad Antwerpen een hechte band met een ruim publiek wordt gesmeed. Ook dat maakt hem tot de artiest bij uitstek om een residentie in deSingel aan te gaan, om nieuwe projecten te ontwikkelen én het repertoire blijvend te tonen. Daarom is het werk van Jan Fabre sinds enkele jaren een constante in ons programma. Ook in het seizoen 97-98 uit zich dat op velerlei wijze: in een herneming van de monoloog voor de grote zaal, 'De keizer van het verlies' met Dirk Roofthooft; in twee integrales van de intieme solo's 'Vier temperamenten' met de dansers-acteurs Wim Vandekeybus, Renée Copraij, Annamirl Van der Pluijm en Marc Vanrunxt; in het ambitieuze grote zaal project 'Trilogie van het lichaam' waarvoor drie vroegere producties worden samengebracht en herwerkt, 'Sweet Temptations', 'Universal Copyrights 1 and 9' en 'Glowing Icons'; en tot slot in de herneming van de kleine theatersolo met Els Deceukelier, 'Een doodnormale vrouw'. Alles samen goed voor drieënveertig avonden Fabre in deSingel. Fabres werk, zo schreef Rudi Laermans ooit, is een 'ars combinatoria', een kunst van het combineren, van het jongleren met zoveel tegenstellingen dat het de kijker/lezer gaat duizelen voor de ogen: natuur/cultuur, het zelf/de ander, hoge kunst/lage kunst, stilstand/beweging, liefde/haat, hart/verstand, en ga zo maar verder. In 'De keizer van het verlies' springt een dergelijke tegenstelling direct in het oog: het zelf versus de ander, de dubbelganger in jezelf. Er staat een ambitieus artiest op de scène. Zijn verlangen is steeds opnieuw het ultieme moment halen, of zoals Fabre het zelf zegt 'de onoplosbare droom dromen'. Zichzelf continu herdenken, steeds opnieuw beginnen, wordt zijn artistiek motto. Op het podium verschijnt hij als een clown die zijn kunstjes doet voor het publiek. Een rol die de rasacteur Dirk Roofthooft subliem incarneert en de intensiteit meegeeft waar Jan Fabre om vraagt. Met de 'Trilogie van het lichaam' worden drie bestaande Fabre-stukken die samen horen, voor het eerst samen getoond en opnieuw bewerkt. Telkens stukken waarin het lichaam van de acteur het centrum van de verbeelding is. 'Het lichaam dat centraal staat in het conflict tussen de cultus van de beweging en de cultus van de stilstand', zegt Jan Fabre. Als eerste deel creëerde hij in 1991 'Sweet Temptations', waarin hij het fysieke van het lichaam onderzoekt. Een tiental acteurs en dansers kruipen in een hels tempo in en uit de huid van een honderdtal alledaagse figuren. Vertrekkend van een haast mathematische choreografie laat Fabre een hallucinante chaos ontstaan, een 'lust for life' die wordt opgeluisterd door een ononderbroken beeldenvloed, een stuk live rockconcert en een massa leeg geworden taal. Vier jaar later, in 1995, kwam het tweede deel van de trilogie tot stand, 'Universal Copyrights 1 and 9'. Hierin onderzoekt Jan Fabre het spirituele lichaam. De acteurs en dansers vertolken nu clowns, Don Quichottes en narren. Figuren die in 'de arena van de nacht' op een komische en ironische manier veranderen in spoken, mummies en vogelverschrikkers. Het lichaam wordt een omhulsel. De wereld wordt een apocalyptisch beeld, als in een science fiction die zich in het heden afspeelt. Tijdens de lente 1997 werd in deSingel deel drie, 'Glowing Icons' gecreëerd. Fabre onderzoekt het erotische lichaam, het kostuum van de glorie, rijkdom en eeuwige roem. Acteurs en dansers vertolken historische figuren die na hun bestaan als iconen verder leven. In een tijdperk van allesoverheersende beeldcultuur berust roem en beroemd zijn in belangrijke mate op verspreiding van het beeld door middel van televisie, film en video. Echte beroemdheden zijn universeel herkenbaar en worden geïdentificeerd als iconen, de incarnatie van een symbool. Iconen gloeien en trekken ons daarom aan, maar precies omdat ze zo gloeien, zijn ze niet te benaderen. 'Glowing Icons' is een voorstelling over roem en de vereeuwiging via het sterrendom. Voor 'Vier temperamenten' choreografeert en regisseert Jan Fabre vier avondvullende solo's waarvoor hij vier dansers (Renée Copraij, Annamirl Van der Pluijm, Wim Vandekeybus en Marc Vanrunxt) elkaar heeft laten beïnvloeden in hun particuliere bewegingstaal. Twee solo's werden reeds tijdens het voorjaar 1997 gecreëerd. Voor de solo van Renée Copraij putte Fabre zijn inspiratie uit het 'spankingsritueel', een pak voor de broek dat in het Victoriaanse tijdperk een erotisch spelletje voor dames was geworden. Fabre liet dit 'spankingsritueel' versmelten met de bewegingstaal van Georges Balanchine. Copraij danst in 'The very seat of honour' op muziek van Iannis Xenakis en Robert Fripp. De solo met Wim Vandekeybus werd een theatermonoloog over lichaam en beweging, 'Lichaampje, lichaampje aan de wand'. De tekst is geïnspireerd op de Nederlandse kunstenaar Rob Scholte, op de Franse performance-kunstenares Orlan en op Wim Vandekeybus zelf, die in de vroege jaren tachtig zelf performer bij Fabre was. De monoloog belichaamt de relatie tussen een mannelijke danser en een vrouwelijke fotografe, metafoor voor de relatie tussen performer en publiek. Tijdens het najaar 1997 zullen de solo's met Marc Vanrunxt en Annamirl Van der Pluijm gecreëerd worden, waarna de integrale 'Vier temperamenten' in deSingel te zien zijn. 'Een doodnormale vrouw' is de derde eigen tekst die Fabre ensceneerde met actrice Els Deceukelier. Het stuk ging in september 1995 in de Kleine Zaal van deSingel in première en werd er sindsdien meermaals met succes hernomen. Het is een fascinerend relaas over de verborgen plek in ieder van ons, over de heks in elke doodnormale vrouw. Waarmee we opnieuw geconfronteerd worden met de ars combinatoria van Jan Fabre, zijn kunst van subliem combineren en jongleren met gedachten en tegenstellingen.