In totaal nemen 49 teams uit 21 landen deel aan de AFC Champions League. Een ranglijst die dit jaar is geïntroduceerd, bepaalt hoeveel teams er uit elk land mee mogen doen.[1] Landen die in de top-24 mogen teams afvaardigen voor de Champions League. Teams uit lager geklasseerde landen doen mee aan de AFC Cup.
De 24 landen waren verdeeld in twee regio's (Oost- en West-Azië) met elk twaalf landen. In beide regio's werden de plaatsen op dezelfde manier verdeeld. Dit gebeurde op de volgende manier:
Van de top-2 kwalificeerden zich vier teams (drie in de groepsfase en een in de kwalificaties).
Van de nummers 3 en 4 kwalificeerden zich drie teams (twee in de groepsfase en een in de kwalificaties).
Van de nummer 5 kwalificeerden zich eveneens drie teams (een in de groepsfase en twee in de kwalificaties).
Van de nummer 6 kwalificeerden zich twee teams (een in de groepsfase en een in de kwalificaties).
Van de overige zes landen kwalificeerde zich één team (in de kwalificaties).
De teams in Irak, Libanon en Syrië voldeden niet aan de eisen. Hierdoor kregen Oezbekistan (groepsfase), China en de Verenigde Arabische Emiraten (kwalificaties) er een deelnemer bij.
Het schema voor de kwalificaties werd bepaald op basis van de stand op de AFC-Ranglijst. De loting voor de groepsfase en de achtste finales vond op 11 december 2014 plaats in het Petaling Jaya Hilton Hotel in Kuala Lumpur, Malesië.[4] De loting voor de rest van het toernooi vond in diezelfde stad op 18 juni 2015 plaats, in het Grand Millennium Hotel.[5][6]
Tijdens elke ronde (tot en met de halve finales) konden teams uit West- en Oost-Azië elkaar niet treffen.[7]
Onderstaande tabel geeft alle deelnemers aan deze editie weer, toont in welke ronde de club van start ging en op welke manier ze zich hebben geplaatst.
In de eerste voorronde speelden vier teams (allemaal uit Oost-Azië) voor twee plaatsen in de tweede voorronde. De wedstrijden werden gespeeld op 4 februari.
In de tweede voorronde speelden de (twee) winnaars van de eerste voorronde plus twaalf teams die in deze ronde instroomden voor zeven plaatsen in de play-offronde. De wedstrijden werden gespeeld op 10 februari.
In de play-offronde speelden de (zeven) winnaars van de tweede voorronde plus negen teams die in deze ronde instroomden voor acht plaatsen in de groepsfase. De wedstrijden werden gespeeld op 17 februari.
In de groepsfase speelden de acht winnaars van de eerste ronde plus 24 direct geplaatste clubs in acht groepen van vier clubs een minicompetitie. De groepswinnaars en de nummers twee kwalificeerden zich voor de achtste finale. De wedstrijden werden tussen 24 februari en 6 mei gespeeld. De West-Aziatische teams speelden in Groep A tot en met D en de Oost-Aziatische teams in Groep E tot en met H.
Indien meerdere clubs gelijk eindigden, werd er gekeken naar het onderlinge resultaat (eerst keek men naar de onderling behaalde punten en dan naar het onderlinge doelsaldo, gemaakte doelpunten en gemaakte uitdoelpunten). Was er dan nog een gelijke stand, dan waren het doelsaldo en de gemaakte doelpunten in alle wedstrijden het volgende criterium. Leverde dit geen beslissing op en speelden de gelijke clubs tegen elkaar, dan werden er strafschoppen genomen. Speelden de gelijke clubs niet tegen elkaar, dan keek men naar het fair-playklassement[9] Stonden er nu nog steeds clubs gelijk, dan werd de club uit het beste land (volgens de AFC-ranglijst) hoger geplaatst.[10]
De zestien geplaatste ploegen speelden in de knock-outfase om de titel. In elke ronde werden teams uit Groep A-D (het westen) en teams uit Groep E-H (het oosten) uit elkaar gehouden. Pas in de finale kon (en zou) een oostelijk team tegen een westelijk team spelen. Elke wedstrijd (ook de finale) werd beslist over twee wedstrijden.
Tijdens de loting voor de achtste finales konden teams uit dezelfde groep elkaar niet treffen: elke groepswinnaar speelt tegen een nummer twee uit een andere groep, waarbij de groepswinnaar de tweede wedstrijd thuis speelde. Omdat deze loting gelijktijdig met de groepsfase werd verricht, kon het gebeuren dat teams uit hetzelfde land tegen elkaar moesten. Ook in de volgende rondes konden teams uit hetzelfde land tegen elkaar loten.
De winnaar van elke wedstrijd was de ploeg die over twee wedstrijden het meeste doelpunten had gemaakt. Als beide teams evenveel doelpunten hadden gemaakt, dan ging de uitdoelpuntenregel in werking. Eindigden beide wedstrijden in dezelfde uitslag, dan volgde er een verlenging. Als de ploegen daarin allebei even vaak scoorden (de uitdoelpuntenregel telde in de verlenging niet meer), dan werden er strafschoppen genomen.
De wedstrijden werden gespeeld op 7 en 21 november. Guangzhou Evergrande won voor de tweede keer (na 2013) het toernooi. In eigen huis versloegen ze Al-Ahli met 1-0, nadat het eerste duel in 0-0 was geëindigd.
↑Bekerwinnaar Hải Phòng FC voldeed niet aan de eisen.
↑Een gele kaart telde voor 1 strafpunt en een rode kaart voor 3 strafpunten. Rood als gevolg van tweemaal geel was ook 3 strafpunten. Geel en dan direct rood was 4 strafpunten.
Guangzhou Evergrande (2e titel)
Ricardo Goulart (Guangzhou Evergrande)
Zuid-Korea
Saoedi-Arabië
Iran
Japan
Oezbekistan
Australië
Verenigde Arabische Emiraten
Qatar
Irak
Koeweit
Jordanië
Thailand
Oman
Vietnam
Bahrein
Libanon
Indonesië
.svg){kind=small}
Syrië
Hongkong
Myanmar
Maleisië
India
Singapore
54'