Zwartringbrilvogel
De zwartringbrilvogel (Zosterops emiliae synoniem Chlorocharis emiliae) is een vogel uit de familie van de brilvogels. De vogel werd in 1888 door Richard Bowdler Sharpe als aparte soort in het geslacht Chlorocharis beschreven, maar volgens in 2018 gepubliceerd DNA-onderzoek geplaatst in Zosterops.[3][4] Het is een endemische vogel van Borneo.
| Zwartringbrilvogel IUCN-status: Niet bedreigd[1] (2016) | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||
| Zwartringbrilvogel, afbeelding gemaakt door John Gerrard Keulemans. | |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Zosterops emiliae (Sharpe, 1888)[2] | |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||
Zwartringbrilvogel op  Wikispecies
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Kenmerken bewerken
De zwartringbrilvogel wijkt sterk af van de andere brilvogels die meestal een witte rand om het oog hebben. Bij de zwartringbrilvogel is deze ring zwart en loopt het zwart door tot de snavel. De vogel is 14 cm lang, van boven donker olijfgroen gekleurd en de oorstreek is geel. De iris is geelbruin en de snavel oranjegeel en de poten zijn geel.
Leefwijze bewerken
Het is een opvallende vogel die in kleine groepjes foerageert op bessen en insecten en heen en weer vliegt waarbij de vleugels een snorrend geluid maken.[5][6]
Verspreiding en leefgebied bewerken
De komt alleen op Borneo voor en is daar standvogel in struikachtige vegetaties en het nevelwoud op meer dan 1600 m boven de zeespiegel in onder meer het nationale park Gunung Kinabalu en andere montane gebieden die liggen in Sabah, Sarawak en het grensgebied met Kalimantan (Indonesië). Boven de 3000 m is het de meest voorkomende vogel in deze berggebieden.[5]
De soort telt 4 ondersoorten:
- Z. e. emiliae: Mount Tambuyukon en Mount Kinabalu.
- Z. e. trinitae: Mount Trus Madi.
- Z. e. fusciceps: noordoostelijk Sarawak.
- Z. e. moultoni: centraal en westelijk Sarawak.
Status bewerken
De vogel heeft een redelijk groot verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. Binnen het bestaande leefgebied is de vogel nog algemeen, maar hij gaat achteruit in aantal. Het tempo van achteruitgang ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om deze redenen staat deze brilvogel als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referenties
Foto |