Walter Rudolf Hess

arts uit Zwitserland (1881-1973)

Walter Rudolf Hess (Frauenfeld, 17 maart 1881Locarno, 12 augustus 1973) was een Zwitserse fysioloog, die in 1949 de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde won voor het in kaart brengen van de verschillende functies van middenhersenen.[1] Hij deelde de prijs met António Egas Moniz, die de prijs voor een ander onderzoek kreeg.

Nobelprijswinnaar  Walter Rudolf Hess
17 maart 188112 augustus 1973
Walter Rudolf Hess
Geboorteland Zwitserland
Geboorteplaats Frauenfeld
Overlijdensplaats Locarno
Nobelprijs Fysiologie of Geneeskunde
Jaar 1949
Reden Voor het in kaart brengen van de verschillende functies van middenhersenen
Gedeeld met António Egas Moniz
Voorganger(s) Paul Hermann Müller
Opvolger(s) Edward Calvin Kendall
Tadeus Reichstein
Philip Showalter Hench
Portaal  Portaalicoon   Geneeskunde

Biografie bewerken

Hess werd geboren in Oost-Zwitserland als zoon van Clemens en Gertrud (Fisscher Saxon) Hess. Van zijn vader, een docent natuurkunde, erfde hij een sterke interesse voor de wetenschap en van zijn moeder een sterke persoonlijkheid. Als student geneeskunde bezocht hij universiteiten in Lausanne, Bern, Berlijn, Kiel en Zürich. Hij behaalde zijn medische diploma aan de Universiteit Zürich in 1906, en volgde daarna een training tot arts en oogarts. In 1908 huwde hij Louise Sandmeyer met wie hij twee kinderen kreeg.

In 1912 verliet hij zijn lucratieve privépraktijk als oogheelkundige en ging zich met onderzoek bezighouden. Zijn voornaamste interesses waren de regulatie van de bloedstroom en de ademhaling. Als extra onderdeel van deze twee onderzoeksgebieden, begon hij de hersenen in kaart te brengen. Hierbij focuste hij zich vooral op het diëncephalon, die de interne organen aanstuurt. In 1949 ontving hij de Nobelprijs voor de ontdekking van de functionele organisatie van de tussenhersenen als coördinator van de inwendige organen.

Van 1917 tot 1951 was hij professor en directeur van het Fysiologisch Instituut aan de Universiteit Zürich.