The Weary Blues

The Weary Blues Droning a drowsy syncopated tune, Rocking back and forth to a mellow croon, I heard a Negro play. Down on Lenox Avenue the other night By the pale dull pallor of an old gas light He did a lazy sway . . . He did a lazy sway . . . To the tune o' those Weary Blues. With his ebony hands on each ivory key He made that poor piano moan with melody. O Blues! Swaying to and fro on his rickety stool He played that sad raggy tune like a musical fool. Sweet Blues! Coming from a black man’s soul. O Blues! In a deep song voice with a melancholy tone I heard that Negro sing, that old piano moan— "Ain't got nobody in all this world, Ain't got nobody but ma self. I's gwine to quit ma frownin' And put ma troubles on the shelf." Thump, thump, thump, went his foot on the floor. He played a few chords then sang some more— "I got the Weary Blues And I can't be satisfied. Got the Weary Blues And can't be satisfied— I ain't happy no mo' And I wish that I had died." And far into the night he crooned that tune. The stars went out and so did the moon. The singer stopped playing and went to bed While the Weary Blues echoed through his head. He slept like a rock or a man that's dead.

The Weary Blues is een gedicht geschreven door de Amerikaanse dichter Langston Hughes in 1925. Het werd voor het eerst gepubliceerd in het tijdschrift Opportunity en ontving een prijs voor het beste gedicht van het jaar, van datzelfde tijdschrift. Het gedicht biedt een inkijkje in een scène in een oude bar aan Lenox Avenue in de New Yorkse wijk Harlem, waar een Afro-Amerikaanse pianospeler de blues speelt. Hughes' gebruik van beeldspraak en poëtische taal geeft het gedicht een expressieve kwaliteit.

Het gedicht werd opgenomen in Hughes' debuutbundel The Weary Blues, die in 1926 werd gepubliceerd. Het werk wordt beschouwd als een vroeg voorbeeld van de fusie van blues en jazz met literatuur. Critici prezen Hughes' vermogen om de emoties van de bluesmuzikant vast te leggen en de algehele sfeer van het muziekleven in Harlem. Het gedicht is sindsdien opgenomen in verschillende literaire anthologieën en wordt beschouwd als een van de literaire hoogtepunten van de Harlem Renaissance.