The Boat That Rocked
The Boat That Rocked is een film uit 2009 onder regie van Richard Curtis.
| The Boat That Rocked | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Regie | Richard Curtis | |||
| Producent | Richard Curtis Hilary Bevan Jones Tim Bevan Eric Fellner | |||
| Scenario | Richard Curtis | |||
| Hoofdrollen | Philip Seymour Hoffman Nick Frost Bill Nighy | |||
| Montage | Emma E. Hickox | |||
| Cinematografie | Danny Cohen | |||
| Distributie | Universal Studios | |||
| Première | .svg){kind=small} 1 april 2009 16 april 2009
| |||
| Genre | Muziek / Komedie / Drama / Romantiek | |||
| Speelduur | 135 minuten | |||
| Taal | Engels | |||
| Land | Verenigd Koninkrijk
| |||
| Gewonnen prijzen | 1 | |||
| Overige nominaties | 7 | |||
| (en) IMDb-profiel | ||||
| MovieMeter-profiel | ||||
| (mul) TMDb-profiel | ||||
| (en) AllMovie-profiel | ||||
| ||||
Verhaal bewerken
De muzikale komedie speelt zich af in 1966 en volgt een piratenzender op een boot in de Noordzee. Een aantal rebelse dj's worden gevolgd die muziek draaien in een periode waarin popmuziek haar hoogtepunt beleefde. Carl is pasgeleden van school verwijderd en moet van zijn losbandige moeder Charlotte bij zijn peetoom Quentin wonen totdat hij zich weer normaal kan gedragen. Quentin blijkt de baas te zijn van Radio Rock, een piratenzender waar een aantal dj's werken die fan zijn van rock-'n-roll.
Quentin wordt bijgestaan door de diskjockeys The Count, Doctor Dave, Simon Swofford, Midnight Mark, Bob, Thick (Domme) Kevin, John en Angus. The Count is een Amerikaan, Dave is een intelligente en ironische grapjas en Simon een naïeve en aardige ochtendjock. Midnight Mark wordt ook wel omschreven als een man van weinig woorden en een ware playboy. Bob is een aan drugsverslaafde deejay die van folkmuziek houdt en Domme Kevin de minst intelligente man op de boot. Na nieuwsverslaggever John is er ook Angus, die ook wel 'Nutty' wordt genoemd wegens zijn vreemde gedrag.
Carl wordt onder de hoede genomen van Dave, die er zijn persoonlijke missie van maakt om Carl ontmaagd te laten worden. Hij probeert hem stiekem naar bed te laten gaan met zijn minnares Desiree, maar dit loopt uiteindelijk uit de hand. Carl heeft zelf meer interesse in Marianne, de nicht van Quentin. Hij grijpt zijn kans, maar ze belandt uiteindelijk in bed met Dave. Een ander probleem van Carl is zijn verlangen om erachter te komen wie zijn vader is. Hij vermoedt dat Quentin dat is, maar zijn moeder geeft uiteindelijk toe dat het werkelijk Bob is.
Op een gegeven moment vindt Simon de ware liefde op de boot en trouwt met Elenore. Tijdens hun eerste nacht samen geeft ze echter toe dat ze enkel op de boot wilde komen om naar bed te kunnen gaan met Gavin, de grootste dj van Groot-Brittannië die net is teruggekomen van een drugstour in Amerika. Hierdoor krijgt iedereen al snel een hekel aan hem en maakt The Count er zijn doel van om van hem af te komen. Daarnaast wordt hij op de hielen gezeten door Dormandy, een minister die vastberaden is een einde te maken aan Radio Rock. Dormandy's assistent Twatt probeert meestal tevergeefs manieren te zoeken om piratenzenders illegaal te maken.
Aan het einde is Dormandy er succesvol in om alle piratenzenders illegaal te maken. De dj's zijn vastberaden niet te stoppen met hun werk en blijven op de boot. Door een gat in de romp komt deze te zinken. Omdat er geen reddingsboten zijn, vraagt Gavin via de radio om hulp. Vlak voordat de mannen met het schip ten onder gaan, komen er van alle kanten fans met boten om hen te redden.
Rolverdeling bewerken
| Acteur | Personage |
|---|---|
| Philip Seymour Hoffman | "The Count" |
| Tom Sturridge | "Young" Carl |
| Bill Nighy | Quentin |
| Will Adamsdale | "News" John Mayford |
| Rhys Ifans | Gavin Kavanagh |
| Nick Frost | "Doctor" Dave |
| Tom Brooke | "Thick" Kevin |
| Rhys Darby | Angus "The Nut" Nutsford |
| Katherine Parkinson | Felicity |
| Chris O'Dowd | "Simple" Simon Swafford |
| Tom Wisdom | "Midnight" Mark |
| Ralph Brown | "Smooth" Bob Silver |
| Ike Hamilton | Harold |
| Kenneth Branagh | sir Alistair Dormandy |
| Sinead Matthews | miss Clitt |
| Jack Davenport | Domenic Twatt |
| Talulah Riley | Marianne |
| Emma Thompson | Charlotte |
| January Jones | Elenore |
| Gemma Arterton | Desiree |
Achtergrond bewerken
Productie bewerken
Regisseur en scenarioschrijver Richard Curtis groeide op als kind in de jaren 60 en was een groot fan van popmuziek. Toen hij het script schreef van de periodefilm, probeerde hij te voorkomen dat het een historische film zou worden. Dit deed hij om niet aangeklaagd te kunnen worden. Dit overkwam hem namelijk eerder toen Notting Hill (1999) werd uitgebracht.[1] De boot was volgens hem erg belangrijk. Het moest symbolisch zijn voor de oude tijd en een ontsnapping aan de maatschappij.[1] Bill Nighy, een van de hoofdrolspelers, vertelde in een interview dat het vooral een excuus van Curtis was om muziek te kunnen draaien uit de jaren 60, waaronder The Who, Small Faces en The Kinks.[2]
Acteur Nick Frost vertelde dat hij ter voorbereiding vier maanden lang alleen maar luisterde naar muziek waar zijn personage van hield. Hij vond het een fysiek intensieve rol, omdat er draaidagen waren waarop hij tien uur achter elkaar moest dansen op een boot.[3] Ook Rhys Ifans merkte op dat het fysiek veel van hem vroeg en dat alle acteurs een week voor het begin van de opnames naar een trainingskamp werden gestuurd.[4]
Voor de rol van Carl deden in twee maanden tijd 70 jongemannen auditie, voordat Tom Sturridge de rol kreeg. Hij vertelde dat hij veel improviseerde op de set, maar dat het wel wennen was , omdat hij voorheen alleen in dramafilms had gespeeld.[5] Curtis zei dat filmen op een boot verrassend makkelijk ging. Er waren af en toe problemen als er storm was, maar daar hield het bij op. Volgens de regisseur hadden voornamelijk January Jones en Emma Thompson last van misselijkheid.[6]
Het voormalige Nederlandse hospitaal-kerkschip De Hoop IV werd gebruikt voor de film. Het is voor de gelegenheid uitgerust met twee namaakzendmasten.
Ontvangst bewerken
De film kreeg voornamelijk matige recensies. Het Britse dagblad The Daily Telegraph schreef dat de film enkele magische momenten had, maar te lang duurde.[7] In Nederland opende de film in 80 zalen en werd het resultaat overwegend positief ontvangen.[8] Het filmblad Filmvalley sprak er vol lof over, noemde de film 'een feest voor iedereen' en becijferde het met een 8/10.[9] De Preview noemde het 'swingend' en 'zelfs met ogen dicht een aanrader'.[10] Een website die filmrecensies levert gaf de film 2,5 uit 5 sterren en schreef dat het grootste manco een 'gebrek aan een plot' is. De acteerprestaties werden wel geprezen.[11] NU.nl vond het een 'nostalgische feelgood-film' en gaf het vier uit vijf sterren.[8]
De Nederlandse kranten waren iets strenger met hun beoordeling. Het dagblad de Volkskrant gaf de film drie uit vijf sterren. De matige reacties waren volgens hen te verklaren aan het feit dat het in Engeland werd gepromoot als een romantische komedie, hetgeen niet het geval is.[12] Het NRC Handelsblad noemde de film een 'klucht' en had vooral kritiek aan een overvloed aan liedjes en te veel dialogen over seks.[13]
Externe links bewerken
- (en)
The Boat That Rocked in de Internet Movie Database
Bronnen, noten en/of referenties
|