Wikipedia

St. Louis Blues (ijshockeyteam)

ijshockeyteam

De St. Louis Blues is een professioneel ijshockeyteam uit St. Louis, Missouri. Het speelt in de Central Division, Western Conference in de National Hockey League en is actief vanaf 1967.

Radek Dvorak voor de Blues

Geschiedenis bewerken

Uitbreiding in 1967 bewerken

In 1967 werd de National Hockey League verdubbeld door de St. Louis Blues, Oakland Seals, Minnesota North Stars, Los Angeles Kings, Philadelphia Flyers en de Pittsburgh Penguins toe te voegen bij de al spelende Original Six, Montreal Canadiens, Toronto Maple Leafs, Chicago Blackhawks, Boston Bruins, New York Rangers en de Detroit Red Wings. De Original Six hielden echter alle goede spelers, zodat de zes nieuwe teams het moesten stellen zonder toppers. Daarentegen werden de uitbreidingsteams allemaal in de West Division geplaatst en de Stanley Cupfinale ging tussen de winnaars van deze en de East Division. Een van de nieuwe teams moest dus spelen tegen een van de al bestaande teams. De Blues was de beste van de zes uitbreidingsteams, ze haalden de eerste drie jaar de finale. Er werd echter geen wedstrijd gewonnen, St. Louis verloor alle drie keren kansloos, eerst van de Boston Bruins en daarna twee keer van de Montreal Canadiens. De sterspeler van de Blues in die tijd was de doelman Jacques Plante. In 1971 werd de Chicago Blackhawks aan de West Division toegevoegd die meteen de Stanley Cupfinale haalde. In 1972 werd besloten om de play-offs te mengen in plaats van de winnaars van de beide divisies tegen elkaar te laten spelen, waardoor de zes nieuwe teams helemaal kansloos werden om een Stanley Cup te winnen.

Jaren '80 bewerken

de jaren zeventig waren slecht, wanneer de Blues tegen een Original Six-team speelde werd er verloren. Ook financieel ging het slecht, mede veroorzaakt door de rivaliteit van de World Hockey Association. In 1977 werd het team gekocht door een hondenvoerfabrikant en in 1980 werden weer de play-offs gehaald, wat zou blijven gebeuren tot 2006, toen de Blues weer voor het eerst de play-offs misten. In 1983 trok de hondenvoergigant zich terug omdat de Blues niet winstgevend was en de oprichter Edmonton Oilers, Bill Hunter, kocht het team om het te verhuizen naar Saskatoon, Saskatchewan. De NHL wilde St. Louis echter niet verliezen als speelstad, want die was commercieel beter dan het Canadese Saskatoon. Hunter verkocht het team daardoor weer en de Blues kwamen in handen van de NHL. Op het laatste moment werd er toch nog een verkoper gevonden die het team in St. Louis wilde houden. De Blues bestond vooral uit talentvolle spelers als Doug Gilmour, gedraft in 1982, maar veel spelers vertrokken naar de Calgary Flames, die in 1989 de Stanley Cup won. Verder was de Edmonton Oilers gewoon te sterk in die tijd, zodat de Blues nooit als kanshebber werd gezien voor de Stanley Cup. Begin jaren 90 bestond het team uit goede spelers als sterspeler Brett Hull en Brendan Shanahan en Al MacInnis (Wayne Gretzky speelde ook even voor de Blues in 1996) zodat het team altijd wel werd gezien als kanshebber, maar de Stanley Cup werd nooit gewonnen. In 2000 won het team de Presidents' Trophy dankzij Chris Pronger en Pavol Demitra, maar weer kwam het team niet ver in de play-offs. Het slechte seizoen 2006, ondanks de aanwezigheid van Keith Tkachuk, bracht een einde aan de mooie reeks van 25 jaar play-offs.

2018/2019 bewerken

De St. Louis Blues begonnen het seizoen niet goed, in de eerste 10 wedstrijden werden er 7 verloren. In november werd een nieuwe coach aangesteld, Craig Berube. Dit leidde niet gelijk tot verandering, want op 7 januari 2019 stond St. Louis laatste in de gehele NHL. Daarna kwam er pas echt verandering. In februari won het team achtereenvolgend elf keer. De ploeg eindigde het seizoen als derde in de Central Division . In de eerste ronde werden de Winnipeg Jets in 6 wedstrijden verslagen. In de tweede ronde moest er een wedstrijd 7 komen tegen de Dallas Stars waarin de Blues in overtime wonnen. De tegenstander in de Eastern Conference Final waren De San Jose Sharks. Het team uit Missouri waren de underdogs in deze serie, maar wonnen toch na 6 wedstrijden. In de Stanley Cup Finals speelden de Blues tegen het team uit Boston, de Bruins. De Bruins hadden in de halve finale de Carolina Hurricanes 'gesweept', Dus waren de grote favoriet. Toch wisten de St. Louis Blues hun eerste Stanley Cup te pakken, na in de zevende wedstrijd te winnen met 1-4. Dit was reden voor een groot feest, want ruim 600 000 mensen waren aanwezig bij de parade.

Prijzen bewerken

Play-off optreden bewerken

Spelers bewerken

Huidige selectie bewerken

Bijgewerkt tot 16 oktober 2021 [1]

# Naam Nationaliteit Pos.
49 Ivan Barbashev   Rusland C
21 Tyler Bozak   Canada C
89 Pavel Buchnevich   Rusland LW
13 Kyle Clifford   Canada LW
37 Klim Kostin   Rusland C
25 Jordan Kyrou   Canada C
81 James Neal   Canada LW
63 Jake Neighbours   Canada LW
90 Ryan O'Reilly     Canada C
57 David Perron   Canada LW
20 Brandon Saad   Verenigde Staten LW
10 Brayden Schenn     Canada C
70 Oskar Sundqvist   Zweden C
91 Vladimir Tarasenko     Rusland RW
18 Robert Thomas   Canada C
41 Robert Bortuzzo   Canada D
72 Justin Faulk   Verenigde Staten D
47 Torey Krug   Verenigde Staten D
77 Niko Mikkola   Finland D
55 Colton Parayko     Canada D
6 Marco Scandella   Canada D
46 Jake Walman   Canada D
50 Jordan Binnington   Canada GK
35 Ville Husso   Finland GK

Bekende (ex-) spelers bewerken

 
Doug Weight

Teruggetrokken nummers bewerken

  • 2 - Al MacInnis (1994-2005)
  • 3 - Bob Gassoff (1974-77)
  • 5 - Bob Plager (1967-78, niet officieel)
  • 8 - Barclay Plager (1967-77)
  • 11 - Brian Sutter (1976-88)
  • 14 - Doug Wickenheiser (1984-87, niet officieel)
  • 16 - Brett Hull (1987-98)
  • 24 - Bernie Federko (1976-89)
  • 99 - Wayne Gretzky (1996, verboden te dragen in de gehele NHL)

Externe link bewerken

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=St._Louis_Blues_(ijshockeyteam)&oldid=63475341"