De eerste single van het album zou aanvankelijk "Gentleman Joe's Sidewalk Café" zijn, met het door Francis Rossi geschreven "Pictures of Matchstick Men" als B-kant, maar deze nummers werden uiteindelijk omgedraaid. Zo werd de A-kant "Pictures of Matchstick Men" en de B-kant "Gentleman Joe's Sidewalk Café". Deze eerste single bereikte de zevende positie in het Verenigd Koninkrijk. Het is de enige hit van Status Quo in de Verenigde Staten, waar het de twaalfde positie bereikte. In Canada haalde deze single de achtste plaats.
De tweede single van het album werd op 29 maart uitgebracht en was een mislukking en werd zelfs "a carbon copy of "Pictures of Matchstick Men"" genoemd. Op de A-kant stond het wederom door Rossi geschreven "Black Veils of Melancholy" en op de B-kant stond het door organist Roy Lynes gecomponeerde "To Be Free", een nummer dat niet op het album zelf is verschenen.
De derde en laatste single van dit album was "Ice in the Sun". Dit nummer was oorspronkelijk geschreven door Marty Wilde en Ronnie Scott (niet de jazzmuzikant). Als B-kant werd het door Rossi en Rick Parfitt geschreven When My Mind is Not Live gebruikt. In het Verenigd Koninkrijk bereikte deze single de achtste en in Canada de negenentwintigste positie.
Het album bereikte de twaalfde plek in het Verenigd Koninkrijk. De band was aanvankelijk van plan om een vierde single uit te brengen, "Technicolour Dreams" met het door Marty Wilde en Ronnie Scott geschreven "Paradise Flat" - maar dit plan ging niet door. In plaats van deze album-track als single uit te brengen, besloot de band een nummer te kiezen dat niet op het album was verschenen. De nieuwe single werd het door Rossi en Parfitt geschreven "Make Me Stay a Bit Longer", met het door de bassist Alan Lancaster geschreven "Auntie Nellie" op de B-kant. Deze single, die werd uitgebracht op 31 januari1969, was de laatste uitgave van de band als 'the' Status Quo. Hun eerstvolgende single, "Are You Growing Tired of My Love", bracht de band uit onder de naam 'Status Quo'.