Nelly Maes
Nelly Sidonie Leona Maes[3] (Sinaai, 25 februari 1941) is een voormalig Belgisch politica. Het overgrote gedeelte van haar politieke carrière was ze actief bij de Volksunie, de partij waarmee ze ook verkozen werd voor haar parlementaire mandaten. Ze eindigde haar carrière bij de Sociaal-Liberale Partij.
| Nelly Maes | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Volledige naam | Nelly Sidonie Leona Maes | |||
| Geboren | Sinaai, 25 februari 1941 | |||
| Kieskring |  Oost-Vlaanderen
| |||
| Regio |  Vlaanderen
| |||
| Land | .svg){kind=small} België
| |||
| Functie | Politica | |||
| Partij | 1967-1998: VU 1998-2001: VU-iD21 2001-2008: Spirit 2008: Vl.Pro 2008-2009: SLP | |||
| Functies | ||||
| 1970-2010 | Gemeenteraadslid Sint-Niklaas | |||
| 1971-1978 | Volksvertegenwoordigster | |||
| 1971-1978 | Lid Cultuurraad | |||
| 1981-1985 | Gecoöpteerd senator | |||
| 1985-1991 | Volksvertegenwoordigster | |||
| 1985-1991 | Lid Vlaamse Raad | |||
| 1988-1991 | Secretaris Kamer van Volks- vertegenwoordigers | |||
| 1989-1995 | Schepen Sint-Niklaas | |||
| 1991-1995 | Provinciaal Senator Oost-Vlaanderen | |||
| 1995-1998 | Vlaams Parlementslid[1] | |||
| 1998-2004 | Europees Parlementslid[2] | |||
| 2004-2009 | Voorzitster EVA | |||
| 2005-2015 | Voorzitster Vlaams Vredesinstituut | |||
| 2008 | Voorzitster ad interim Vl.Pro | |||
| ||||
Levensloop bewerken
Jeugd en beginnende carrière bewerken
Ze werd geboren als oudste in een landbouwersgezin met zes kinderen. Ze studeerde aan de normaalschool. In 1960, op haar negentiende, stond ze voor de eerste maal als regent voor de klas. Ze werd getekend door haar jeugd. Haar vader was veehouder, maar balanceerde op de afgrond van de armoede. Doordat zij uit ging werken, kon haar vader het bedrijf blijven runnen. Ze was regent Nederlands-geschiedenis aan het Instituut Berkenboom Humaniora te Sint-Niklaas. Deze functie oefende ze uit tot 1971. Daarnaast was ze actief bij het Davidsfonds en de Stichting Lodewijk de Raet en was ze tot 1964 leidster bij de Chiro. Door activiteiten die hieraan gekoppeld waren, kwam ze in contact met het Leuvense studentenleven en de actie Leuven Vlaams. Zelf stelt ze deze gebeurtenissen centraal in de ontwikkeling van haar politieke ideeën.
Politieke carrière bewerken
Volksunie bewerken
Nadat ze gehuwd was in 1965 verhuisde ze met haar echtgenoot naar Sint-Niklaas. Daar woonde ze een meeting van de Volksunie bij en twee jaar later werd ze lid van deze partij. Via Maurits Coppieters werd ze actief in de politiek en nog een jaar later stond ze voor de eerste maal op een niet-verkiesbare plek tijdens de verkiezingen. Van 1969 tot 1974 was zij jongerenvoorzitter van deze partij. In 1970 werd ze een eerste maal verkozen en kreeg ze een mandaat als gemeenteraadslid.
In 1971 kwam ze tevens op bij de federale verkiezing. Haar partij slaagde er (onverwachts) in om twee van de vier Kamerzetels in Sint-Niklaas binnen te halen, waardoor Maes samen met Maurits Coppieters verkozen werd. Per vergissing bleek enkele dagen later, het ministerie van Binnenlandse Zaken had zich misrekend.[4] Ze stond evenwel ook als eerste opvolger op de lijst en Coppieters stond zijn zetel aan haar af om provinciaal senator te worden. Van 1971 tot 1978 zetelde Maes in de Kamer van volksvertegenwoordigers. In de periode december 1971-december 1978 had ze als gevolg van het toen bestaande dubbelmandaat ook zitting in de Cultuurraad voor de Nederlandse Cultuurgemeenschap, die op 7 december 1971 werd geïnstalleerd en de verre voorloper is van het Vlaams Parlement.
Binnen de Volksunie was Maes voorzitster van de werkgroep Onderwijs en vanaf 1996 was ze ondervoorzitter van de partij. Ook werd ze in 1979 lid van de Nationale Schoolpactcommissie, was ze bestuurslid van het Centrum Man-Vrouw en Gezin in Sint-Niklaas en een van de initiatiefnemers van de Federatie van Vlaamse Vrouwengroepen. Tevens werd ze voorzitster van het Vlaams Internationaal Centrum, een Vlaams-nationalistische ngo voor ontwikkelingssamenwerking, bestuurslid van de Vlaamse Vereniging voor Opleidingsprogramma's in het buitenland en van 1976 tot 1983 lid van de Gewestelijke Economische Raad voor Vlaanderen.[5] Om haar linkse opstelling en inzet voor de vrouwenemancipatie kreeg ze de bijnaam "rooie Nel".
In 1981 werd ze gecoöpteerd in de Senaat en in 1985 werd ze opnieuw verkozen in de Kamer van volksvertegenwoordigers, waar ze van 1985 tot 1991 secretaris was. Vanaf december 1985 tot november 1991 was ze lid van de Vlaamse Raad, de opvolger van de Cultuurraad en de voorloper van het huidige Vlaams Parlement. In 1991 verliet ze de Kamer en werd provinciaal senator voor Oost-Vlaanderen, dit bleef ze tot 1995. Twee jaar eerder, in 1989, was ze reeds schepen geworden in Sint-Niklaas, een mandaat dat ze tot in 1995 behield. Ten slotte was ze van 1995 tot 1998 Vlaams volksvertegenwoordiger en van 1998 tot 2004 lid van het Europees Parlement. Op 20 juni 2000 werd ze in de plenaire vergadering van het Vlaams Parlement gehuldigd voor haar 25 jaar parlementair mandaat.
Spirit, Vl.Pro en SLP bewerken
Na de ontbinding van de Volksunie, koos zij voor spirit, later VlaamsProgressieven en SLP geheten. Van 19 november tot 13 december 2008 was zij interim-voorzitster van de partij, als opvolgster van de in opspraak geraakte Bettina Geysen. Van 2004 tot 2009 was zij voorzitster van de EVA en in 2005 werd zij benoemd tot voorzitster van het door het Vlaams Parlement opgerichte Vlaams Vredesinstituut, wat ze bleef tot in 2015.
Na de politiek bewerken
In januari 2010 verliet ze de actieve politiek en levert ze haar mandaat als gemeenteraadslid in.[6] Haar zus Katrien Maes is ook politiek actief, ze stond ze bij de lokale verkiezingen van 2012 op de 27e plaats op de kartellijst sp.a-Groen te Sint-Niklaas.[7]
Tijdens de Vredefeesten van 2021 kreeg Maes de eerste Vredeprijs toegekend, als voormalig voorzitster van het Vlaams Vredesinstituut.
Literatuur bewerken
- L. WILLEMS, Interview Nelly Maes: Ik vind niet dat ik een buitenbeentje ben, in: Knack 1976.
- Stef VAN CAENEGHEM, Nelly Maes leefde als kind al van verkiezingsuitslagen, in: Spectator, 1982.
- F. SEBERECHTS, Nelly Maes, in: Nieuwe encyclopedie van de Vlaamse Beweging, Tielt, 1998.
- A. DEBBAUT, Ongebonden best: Nelly Maes, Kalmthout, 2013.
- [Sophie BOSSAERT], Nelly Maes, een halve eeuw politieke en maatschappelijke betrokkenheid, in: ADVN-mededelingen, 2014.
Bronnen, noten en/of referenties
|
| Voorganger: Nic Van Bruggen |
Voorzitter van VUJO 1969 - 1974 |
Opvolger: Hugo Coveliers |
| Voorganger: ? |
Partijvoorzitster EVA 2004 - 2009 |
Opvolger: Eric Defoort |
| Voorganger: Bettina Geysen |
Partijvoorzitster Vl.Pro 2008 |
Opvolger: Geert Lambert |