Wikipedia

Lionel Shriver

Amerikaans journaliste

Margaret Ann "Lionel" Shriver (Gastonia, 18 mei 1957) is een Amerikaanse schrijfster en journaliste. Ze woont in Londen.

Lionel Shriver
Lionel Shriver
Algemene informatie
Volledige naam Margaret Ann Shriver
Geboren 18 mei 1957
Gastonia, North Carolina (Verenigde Staten)
Nationaliteit Amerikaans
Beroep Schrijfster, columniste
Bekend van We moeten het eens over Kevin hebben

Haar roman "Laten we het even over Kevin hebben" won in 2005 de Orange Prize for Fiction.

Biografie bewerken

Shriver werd geboren als Margaret Ann Shriver in Gastonia (North Carolina) en komt uit een zeer religieus gezin, waar ethiek boven alles stond.

Haar vader, Donald, was presbyteriaanse predikant. Hij werd later hoogleraar sociale ethiek en voorzitter van de "Union Theological Seminary New York".[1][2][3] Haar moeder was aanvankelijk huisvrouw, maar ging later werken bij de "National Council on Churches".[4][5]

Shriver was de middelste van drie kinderen, met een oudere broer, Greg, die later gestorven is aan een eetstoornis, en een jongere broer.

Op 15-jarige leeftijd veranderde Shriver haar voornaam van Margaret Ann naar Lionel, omdat ze als tomboy vond dat een mannelijke naam beter bij haar paste.[5] Ze studeerde Engels en Russisch aan het Barnard College van Columbia University.

In New York voorzag in haar levensonderhoud als manager van een cateringbedrijf en daarna met het geven van cursussen Engels. Later werd ze journalist voor The Economist en The Guardian, waardoor ze als correspondente in verschillende landen ging wonen. Ze woonde 12 jaar als correspondent in Belfast, met daartussen verblijven in Israël, Nairobi, Bangkok. Ze volgde een opleiding voor siersmid.[6]

Rond haar 35ste ging ze samenwonen met een non-fictieschrijver. Die relatie zou 10 jaar duren. In 2003 trouwde ze met jazzdrummer Jeff Williams.[4] Ze wonen in Bermondsey, Londen.[4][5] Zij bleef bewust kinderloos, maar zocht de controverse op met een artikel in 2005 in de Guardian, waarin ze het moederschap juist ging aanbevelen.[7]

Romanschrijfster bewerken

In haar romans zoekt Shriver op een vaak humoristische wijze de controverse op. In elke roman staan één of meer maatschappijkritische thema's centraal.

In de romans van Shriver is er geen plaats is voor personages met een traditioneel sympathiek karakter.[8] Ze publiceerde haar eerste roman in 1987 toen ze 30 was. In de vijf jaar die volgden publiceerde ze nog vijf romans.[9] Hoewel ze telkens goede kritiek kreeg was er nauwelijks verkoop en voelde ze zich een mislukte schrijfster.

In 2003 brak ze door met haar controversiële roman: "We moeten het eens over Kevin hebben", die aanvankelijk door dertig uitgevers werd geweigerd. Ze ontving de Orange Prize in 2005.[10] Het boek gaat over de moeder van een kind dat een massamoord in een school pleegt. Het veroorzaakte veel controverse en behaalde succes door mond-tot-mondreclame.[11] De roman werd in 2011 verfilmd onder de titel We Need to Talk About Kevin met Tilda Swinton en Ezra Miller[12] als hoofdrolspelers. Na het verschijnen van deze roman verwierf ze de status van succesvolle auteur en bracht bijna jaarlijks een nieuwe roman uit.

Columniste bewerken

Shriver was journaliste bij The Wall Street Journal, de Financial Times, The New York Times, The Economist, Harper's.[13] Zij was ook actief voor het programma Talkback van Radio Ulster.[14]

In juli 2005 begon Shriver controversiële columns te schrijven voor The Guardian,[15] onder andere over het moederschap in de westerse samenleving, "de kleinzieligheid van de Britse regeringsautoriteiten" en het belang van bibliotheken.[16]

Shriver schrijft momenteel voor The Spectator[4] en levert af en toe een opiniebijdrage The Times. In een artikel uit 2022 betoogde ze dat "Poetin de oorlog tegen Oekraïne verdedigt als een "strijd tegen het hele geestelijk verdorven Westen" en daarvoor steunt krijgt van zijn volk en het Westen dit niet wil inzien.[17]

In een artikel uit 2021 Shriver uitte ze zich als een vurige tegenstander van migratie naar het Verenigd Koninkrijk.[18]

Nog in 2021 stelde ze zich kritisch op tegen de Covid19-vaccinaties.[19]

Activiste bewerken

Shriver bekritiseerde het Amerikaanse gezondheidssysteem in een interview in mei 2010 tijdens het Sydney Writers' Festival in Australië.[20]

Als centrale spreker op het Brisbane Writers 'Festival in 2016 hield Shriver een controversiële toespraak waarin ze kritisch stond tegenover het concept van culturele toe-eigening[21][22]. Dit leidde er toe dat het festival de banden met de toespraak van Shriver verbrak en publiekelijk haar standpunt verloochende.[23]

Shriver was eerder dat jaar reeds bekritiseerd vanwege haar weergave van Latino en Afro-Amerikaanse karakters in haar boek The Mandibles, dat door de een criticus werd beschreven als racistisch en door een andere als politiek misleidend.[24]In haar toespraak op het Writers' Festival betwistte Shriver deze kritiek en stelde dat schrijvers het recht zouden moeten hebben om te schrijven vanuit elk perspectief, ras, geslacht of achtergrond die ze kiezen.[25][22]

In juni 2018 bekritiseerde ze een poging van de uitgeverij Penguin Random House om haar auteurs te diversifiëren en de bevolking beter te vertegenwoordigen.[26] Als gevolg van haar opmerkingen werd Shriver geschrapt uit de jury van een wedstrijd voor het tijdschrift Mslexia.[27]

Shriver uitte haar verzet tegen woke en identiteitspolitiek in een interview met The Evening Standard in 2021, ze verklaarde dat ze dat niet deed op basis van het principe, maar wegens hun methode: "schelden, het zwijgen opleggen en wraakzucht".[28]

Shriver is beschermvrouw van het Britse "Population Matters"[29][30] en steunde de Brexit.[4]

Bibliografie bewerken

BBC Radio 4- "My Teenage Diary" 7 juni 2016[31][32]

Katherine Mangu-Ward: Lionel Shriver Doesn't Care If You Hate Her Sombrero[33]

Shriver, Lionel, Lionel Shriver's full speech: 'I hope the concept of cultural appropriation is a passing fad'. The Guardian (13 september 2016). Geraadpleegd op 15 november 2023. [22]

Wood, James (July 22, 2013). Books: The Counterlife. The New Yorker 89 (21): 76–78

Boeken bewerken

Jaar Originele titel Nederlandse Vertaling
1987 The Female of the Species
1988 Checker and the Derailleurs
1990 The Bleeding Heart
1992 Ordinary Decent Criminals
1994 Game Control
1996 A Perfectly Good Family
1997 Double Fault
2003 We Need to Talk About Kevin We moeten het eens over Kevin hebben[34]
2007 The Post-Birthday World De wereld na zijn verjaardag[35]
2009 Long Time, No See (kort verhaal)[36]
2010 So Much for That Dat was het dan[37]
2012 The New Republic[38] De nieuwe Republiek[9]
2013 Big Brother: A Novel[39] Bigh Brother[40]
2016 The Mandibles[41][42][43] De Mandibles[44]
2017 The Standing Chandelier
2018 Property Bezit[45]
2020 The Motion of the Body Through Space De weg van de meeste weerstand[46]
2021 Should We Stay or Should We Go Tot de dood ons scheidt[47]
2022 Abominations (Selected Essays) (non-fictie) Tegendraads (selectie van artikelen) (non fictie)[48]

Bibliografie bewerken

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lionel_Shriver&oldid=67337232"