Wikipedia

Jean-Louis Trintignant

Frans acteur (1930–2022)

Jean-Louis Trintignant (Piolenc, 11 december 1930 – Uzès, 17 juni 2022) was een Frans acteur.

Jean-Louis Trintignant
Jean-Louis Trintignant (2007)
Algemene informatie
Volledige naam Jean-Louis Trintignant
Geboren 11 december 1930
Overleden 17 juni 2022
Land Vlag van Frankrijk (1794–1815, 1830–1974, 2020-heden).svg Frankrijk
Werk
Pseudoniem J.L. Trintignant, Jean Louis Trintignant
Jaren actief 1955-2022
(en) IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
(mul) TMDb-profiel
(en) AllMovie-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

Leven en werk bewerken

Opleiding en debuut bewerken

Trintignant begon rechten te studeren, maar hij brak deze studie af en ging naar Parijs om acteur te worden. In 1951 maakte hij zijn toneeldebuut. Sindsdien werkte hij hard om zijn verlegenheid meester te worden. Hij debuteerde in 1955 op het witte doek.

Doorbraak bewerken

Het jaar daarop verwierf hij internationale roem als de verlegen man van Brigitte Bardot in de schandaalfilm Et Dieu... créa la femme (1956). Daarna moest hij zijn filmcarrière drie jaar onderbreken om legerdienst te doen in Algerije. Met Brigitte Bardot heeft hij een relatie gehad. Terug in Frankrijk werkte hij verder aan zijn loopbaan.

Nieuwe start bewerken

In 1966 verwierf Trintignant opnieuw faam dankzij zijn hoofdrol, aan de zijde van Anouk Aimée, in Un homme et une femme, de veel gelauwerde doorbraakfilm van Claude Lelouch. Lelouch draaide twee vervolgen op deze heel succesrijke romantische film, telkens met hetzelfde acteursduo: Un homme et une femme, 20 ans déjà (1986) en Les Plus Belles Années d'une vie (2019).

1966-1986 : twintig productieve jaren bewerken

Daarna draaide de filmcarrière van Trintignant gedurende twintig jaar op volle toeren: tussen 1966 en 1986 was hij te zien in zeventig films. Enkele sleutelfilms zijn:

  • de spaghettiwestern Il grande silenzio (1968) van Sergio Corbucci, een van de meesters van het genre, waarin Trintignant de titelrol vertolkt, die van een stomme scherpschutter die premiejagers moet bestrijden.
  • de politieke thriller Z (Costa-Gavras, 1969) waarin hij als onderzoeksrechter, met veel tegenkanting, het overlijden van een links politicus onder de loep neemt ten tijde van het Grieks kolonelsregime.
  • de romantische tragikomische praatfilm Ma nuit chez Maud (1969), de vierde van een cyclus van zes 'contes moraux' van filmauteur Éric Rohmer, waarin hij als eenzaam en wat verlegen ingenieur de nacht al pratend doorbrengt met Maud, een recent gescheiden vrouw die hem graag zou verleiden, terwijl hij eigenlijk verliefd is op een jonge vrouw dat hij iedere zondag in de mis ziet.
  • de dramatische in het fascistisch Italië van 1938 gesitueerde politieke satire Il conformista (Bernardo Bertolucci, 1970) waarin hij zich heeft geschikt naar het heersend politiek klimaat, zich aangesloten heeft bij de fascistische partij en deel uitmaakt van de geheime politie van Mussolini. Hij krijgt de opdracht om een antifascistische leider, die vroeger zijn professor filosofie was, uit de weg te ruimen. Daartoe moet hij eerst diens vertrouwen weten te winnen.
  • het politiek drama La Banquière (Francis Girod, 1980) waarin hij een machtige bankier vertolkt die de vijand wordt van Marthe Hanau, de lesbische en erg succesvolle bankierster van 'les années folles'.
  • de misdaadfilm met thriller-allures Vivement dimanche! (François Truffaut, 1983) waarin hij als huizenmakelaar verdacht wordt van enkele moorden en door zijn secretaresse, die stilletjes verliefd is op hem, uit de penarie wordt gehaald.

Tijdens deze drukke periode nam Trintignant ook plaats achter de camera om twee komedies te regisseren: Une journée bien remplie (1973) en Le Maître-nageur (1979).

1987-2012 : vijfentwintig kalme jaren bewerken

Vanaf het einde van de jaren tachtig verscheen Trintignant minder en minder op het witte doek. Vermeldenswaardig zijn het drama Trois couleurs: Rouge (1994), het derde en laatste luik van Trois couleurs van Krzysztof Kieślowski, waarin hij gestalte gaf aan een norse gepensioneerde onderzoeksrechter die zijn buren illegaal afluistert. Voorts het misdaaddrama Regarde les hommes tomber (1994) en het drama Un héros très discret (1996), de eerste twee films van Jacques Audiard.

Comeback bewerken

In 2012 plaatste regisseur Michael Haneke Trintignant weer in de schijnwerpers dankzij de rol van de hoog gecultiveerde muziekdocent die zijn vrouw ziet aftakelen in het tragisch ouderdomsdrama Amour. In 2017 deed Haneke opnieuw een beroep op Trintignant om in het drama Happy End de verbitterde en levensmoeë patriarch van een bloeiend familiaal bouwbedrijf gestalte te geven. Trintignant sloot zijn filmcarrière af door een zesde keer te verschijnen in het filmuniversum van Claude Lelouch, meer bepaald in Les Plus Belles Années d'une vie (2019), de tweede sequel van Un homme et une femme.

Prijzen bewerken

Hij won in 1968 een eerste belangrijke acteerprijs: de Zilveren Beer voor beste acteur op het Filmfestival van Berlijn voor zijn rol in L'Homme qui ment. In 1969 won hij de prijs voor beste acteur op het Filmfestival van Cannes voor zijn rol in het politiek drama Z. Voor zijn rol als de bejaarde Georges in het veel bekroonde Amour ontving hij in 2012 onder meer de César voor beste acteur.

Privéleven bewerken

Trintignant was kortstondig (1954-56) getrouwd met actrice Stéphane Audran. Uit zijn huwelijk (1960-76) met cineaste Nadine Trintignant(-Marquand) heeft hij drie kinderen, Marie (1962-2003), Pauline (1969-1970) en Vincent (1973). Zijn oudste dochter Marie werd in 2003 door haar vriend Bertrand Cantat doodgeslagen. Zijn ooms Louis (1903-1933) en Maurice Trintignant (1917-2005) waren autocoureur.

Trintignant overleed in 2022 op 91-jarige leeftijd aan de gevolgen van prostaatkanker.[1][2]

Filmografie (ruime selectie) bewerken

Externe link bewerken

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jean-Louis_Trintignant&oldid=67039524"