Indianapolis 500 in 1972

De 56e Indianapolis 500 werd gereden op zaterdag 27 mei 1972 op de Indianapolis Motor Speedway. Amerikaans coureur Mark Donohue won de race.

Startgrid bewerken

Bobby Unser won de poleposition. Jim Malloy kwam tijdens de trainingssessies van 18 mei om het leven.

Rij Binnen Midden Buiten
1   Bobby Unser   Peter Revson   Mark Donohue
2   Gary Bettenhausen   Mario Andretti   Joe Leonard
3   Sam Posey   Johnny Rutherford   Swede Savage
4   Steve Krisiloff   Lloyd Ruby   Mel Kenyon
5   Jim Hurtubise   John Martin   Jerry Grant
6   Mike Mosley   A.J. Foyt   Bill Vukovich II
7   Al Unser   Roger McCluskey   George Snider
8   Carl Williams   Dick Simon   Sammy Sessions
9   Mike Hiss   Gordon Johncock   Salt Walther
10   Denny Zimmerman   John Malher   Lee Kunzman
11   Jimmy Caruthers   Cale Yarborough   Wally Dallenbach

Race bewerken

Bobby Unser reed de eerste dertig ronden van de race aan de leiding. Gary Bettenhausen reed met 138 ronden de meeste ronden aan de leiding maar moest achttien ronden voor het einde van de race opgeven met op stuk gegane motor. Daarop kwam Jerry Grant aan de leiding met een comfortabele voorsprong op Mark Donohue, maar kreeg een lekke band en reed de pitstraat in. Donohue bleef aan de leiding en won de race. Grant eindigde op de tweede plaats, maar had tijdens zijn pitstop zijn pitbox voorbijgereden en had daarom maar gepit in de pitbox van zijn teamgenoot Bobby Unser om de lekke band te vervangen en bij te tanken. Omdat het verboden was te tanken in de pitbox van een andere coureur werden zijn ronden na deze pitstop ongeldig verklaard en werd hij geklasseerd op de twaalfde plaats in de einduitslag.

# Coureur Auto Ronden Opgave
1   Mark Donohue McLaren-Offenhauser 200
2   Al Unser Parnelli-Offenhauser 200
3   Joe Leonard Parnelli-Offenhauser 200
4   Sammy Sessions Lola-Ford 200
5   Sam Posey (R) Eagle-Offenhauser 198
6   Lloyd Ruby Atlanta-Foyt 196
7   Mike Hiss (R) Eagle-Offenhauser 196
8   Mario Andretti Parnelli-Offenhauser 194 Mechanisch
9   Jimmy Caruthers (R) Scorpion-Foyt 194
10   Cale Yarborough Atlanta-Foyt 193
11   George Snider Coyote-Foyt 190 Mechanisch
12   Jerry Grant Eagle-Offenhauser 188 Straftijd[1]
13   Dick Simon Lola-Foyt 186 Mechanisch
14   Gary Bettenhausen McLaren-Offenhauser 182 Mechanisch
15   Wally Dallenbach Lola-Foyt 182
16   John Martin (R) Brabham-Offenhauser 161 Mechanisch
17   Lee Kunzman (R) Gerhardt-Offenhauser 131 Mechanisch
18   Mel Kenyon Coyote-Ford 126 Mechanisch
19   Denny Zimmerman McLaren-Offenhauser 116 Mechanisch
20   Gordon Johncock McLaren-Offenhauser 113 Mechanisch
21   Steve Krisiloff Kingfish-Offenhauser 102 Mechanisch
22   John Malher (R) McLaren-Offenhauser 99 Mechanisch
23   Jim Hurtubise Coyote-Foyt 94 Straftijd
24   Roger McCluskey Antares-Offenhauser 92 Mechanisch
25   A.J. Foyt Coyote-Foyt 60 Mechanisch
26   Mike Mosley Eagle-Offenhauser 56 Ongeval
27   Johnny Rutherford Brabham-Offenhauser 55 Mechanisch
28   Bill Vukovich II Eagle-Offenhauser 54 Mechanisch
29   Carl Williams Eagle-Offenhauser 52 Mechanisch
30   Bobby Unser Eagle-Offenhauser 31 Mechanisch
31   Peter Revson McNamara-Offenhauser 23 Mechanisch
32   Swede Savage (R) Eagle-Offenhauser 5 Mechanisch
33   Salt Walther (R) Colt-Foyt 0 Mechanisch
Gemiddelde snelheid : 261,827 km/h - Snelste Ronde : Mark Donohue, 301,81 km/h

Externe link bewerken

  1. Grant eindigde op de tweede plaats, maar had tijdens zijn pitstop zijn pitbox voorbijgereden en had daarom maar gepit in de pitbox van zijn teamgenoot Bobby Unser om de lekke band te vervangen en bij te tanken. Omdat het verboden was te tanken in de pitbox van een andere coureur werden zijn ronden na deze pitstop ongeldig verklaard en werd hij geklasseerd op de twaalfde plaats in de einduitslag.