Hiëronymus Duquesnoy de Oudere

Hiëronymus of Jérôme Duquesnoy de Oudere (Le Quesnoy, vóór 1570 - Brussel, 1641) was een Zuid-Nederlands beeldhouwer. Hij trouwde in 1595 en vestigde zich in Brussel, waar hij hofbeeldhouwer werd van Albrecht en Isabella. Naast werk voor hun paleis en tuinen maakte hij voornamelijk kerkmeubilair. Door de beeldenstorm onder de Brusselse republiek waren er veel sculpturen die moesten hersteld of vervangen worden. Jérôme Duquesnoy leidde twee zonen op, de in Rome bewonderde Frans en de voor sodomie terechtgestelde Hiëronymus de Jonge.

Werk bewerken

Duquesnoy was een bekwaam maar geen uitzonderlijk artiest, weze het in zijn composities of in de uitvoering. Zijn meest voldragen werk kan men zien in de Sint-Martinuskerk van Aalst. Daar is in de koorommegang - ongeveer ter hoogte van het altaar - een door hem gebeeldhouwde sacramentstoren opgesteld (gebouwd in 1604). Een gelijkaardige toren in de Sint-Jacobskerk van Gent wordt ook aan hem toegeschreven.

Zijn bekendste werk is ongetwijfeld Manneken Pis (1619-20), het eenvoudige bronzen beeld van een plassend jongetje in de Brusselse Stoofstraat. Het origineel is overgebracht naar het Museum van de Stad Brussel in het Broodhuis. In 1617 had Duquesnoy al de grotere Satersfontein gemaakt voor de stad en vermoedelijk was hij ook degene die de Fontein van de Drie Godinnen vernieuwde.^[1]

Voor het Warandepark van het Koudenbergpaleis maakte hij een lezende Maria Magdalena (nu in de KMSKB).

In de Onze-Lieve-Vrouw van Goede Hoop te Vilvoorde bevindt zich voorts een marmeren epitaaf van Henricus van Bronchorst († 1629), die aan Duquesnoy wordt toegeschreven.

Detail van de Aalsterse sacramentstoren
Manneken Pis

Externe links bewerken

Literatuur bewerken

Géraldine Patigny, "Une vie archivée: Jérôme Duquesnoy le Vieux, sculpteur bruxellois sous les archiducs Albert et Isabelle", in: Annales d'Histoire de l'Art et d'Archéologie, 2015, p. 167-175
Elisabeth Dhanens, De beeldhouwkunst in de eeuw van Rubens in de Zuidelijke Nederlanden en het prinsbisdom Luik, Brussel, Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis, 1977, p. 85-86

Voetnoten bewerken

↑ Géraldine Patigny, "Manneken Pis. Itinéraire d'une statue emblématique", in: Brusselse Cahiers, 2019, nr. 1, p. 91-92. DOI:10.3917/brux.051.0091

Zie de categorie Jérôme Duquesnoy de Oudere van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

[1] Géraldine Patigny, "Manneken Pis. Itinéraire d'une statue emblématique", in: Brusselse Cahiers, 2019, nr. 1, p. 91-92. DOI:10.3917/brux.051.0091

[1]