Glas in beton
Glas in beton is een techniek waarbij stukken gekleurd glas in beton worden gegoten en is daarmee verwant aan de glas-in-loodraamtechniek. Door de kleurige lichtinval ontstaat een bepaalde sfeer in een gebouw.
Ook is het mogelijk dat er een onregelmatige betonnen raamwerkstructuur in een wand wordt aangebracht waarbinnen gekleurd glas wordt aangebracht. Sommige van deze kunstwerken zijn abstract of alleen maar kleurig, een meer realistische afbeelding wordt ook toegepast.
Omstreeks 1930 werd deze techniek al in Frankrijk toegepast. Een van de bekendste voorbeelden is de Kapel van Ronchamp uit 1954.
In 1949 werd de kunstvorm voor het eerst in Nederland geïntroduceerd door Daan Wildschut, die een Christusfiguur in glas in beton tentoonstelde. Later kreeg hij opdrachten voor diverse kerken, zoals de Lambertuskerk in Hoengen (1952) en de Sint-Annakerk te Heerlen (1953). Niet alleen in kerken, maar ook in andere monumentale gebouwen, zoals het gemeentehuis te Oostburg (1957) treft men glas-in-betonramen aan.
Enkele andere kunstenaars die in Nederland met deze techniek hebben gewerkt zijn: Berend Hendriks (1918-1997), Jan Meine Jansen (1908-1994), Hans Truijen (1928-2005) en Johan Verheij (1906-1975)[1]
Glas in beton is kenmerkend voor het naoorlogs modernisme en de wederopbouwarchitectuur.
| Bronnen, noten en/of referenties |
