Gebruiker:Magalhães/Magsaysay

Kort na zijn aanstelling boekte Magsaysay zijn eerste succes in de strijd tegen de Hukbalahap. Hij slaagde erin het vertrouwen te winnen van een zekere Taciano Rizal, de Huk-leider in Manilla en omgeving. Naar aanleiding van een tip van Rizal werden daarop op acht oktober 1950 ruim honderd mensen opgepakt, waaronder zes leden van het politbureau van de communistische partij. Ook werd beslag gelegd op de plannen die de Huks hadden om de regering binnen afzienbare tijd omver te werpen. De gevangenname van een groot deel van het politbureau bleek een beslissend keerpunt in de strijd tegen de Huks. Het moraal van de Huks ging omlaag. Het moraal, de efficiëntie en de slagkracht van de strijdkrachten gingen door diverse maatregelen van Magsaysay, daarentegen juist omhoog. Het lukte Magsaysay om het Filipijns Congres er toe te bewegen een groot budget vrij te maken voor defensie. Ook voerde hij een reorganisatie in de top van het leger door en werd het leger groter. Verder probeerde hij om naast harde militaire acties ook te zorgen voor een alternatief. Zo werden er sociale programma's opgezet waarbij Huk-leden een stukje land kregen om daarmee een beter leven op bouwen. Verder werden grote beloningen uitgeloofd voor de gevangenname van Huk-leiders. Dit alles zorgde er bovendien voor dat de publieke opinie zich ten gunste van de overheid keerde, waardoor de Huks meer alleen kwamen te staan.

Ramon Magsaysay
Volledige naam	Ramon del Fierro Magsaysay
Geboren	31 augustus 1907
Overleden	17 maart 1957
Politieke partij	Liberal Party (1946-1953) Nacionalista Party (1953-1957)
Politieke functies
[[Elpidio Quirino|←]]{{{tijdvak}}}[[Carlos Garcia|→]]	7e president van de Filipijnen
←1946-1950→	Afgevaardigde van Zambales
Portaal    Filipijnen

Minister van Defensie

In 1951 werden opnieuw verkiezingen gehouden. Niet lang daarvoor was bij nader onderzoek aan het licht gekomen dat bij de verkiezingen van 1949 nog meer fraude was gepleegd dan aangenomen. Tegemoetkomend aan oproepen uit de samenleving beloofde president Elpidio Quirino dat de verkiezingen deze keer wel eerlijk zouden verlopen. Magsaysay stelde daarop voor om de strijdkrachten in te zetten bij het reguleren van de verkiezingen. Dit bleek een succesvolle aanpak. De verkiezingen verliepen veel ordelijker dan die van 1949. Er vielen veel minder doden en de opkomst ging met 22% omhoog. Voor Magsaysays partij pakte de eerlijker verkiezingen echter nier goed uit. Op lokaal niveau wonnen veel van Magsaysays partijgenoten wel, maar er werd geen enkele kandidaat van de Liberal Party gekozen in de Filipijnse Senaat. Het succes van de goed verlopen verkiezingen werd lokaal en internationaal voornamelijk aan Magsaysays inzet toegeschreven. Het Amerikaanse magazine Time toonde hem eind dat jaar op de voorpagina. Hij was daarmee de derde Filipino op de voorpagina van het blad.

Niet lang na de verkiezingen van 1951 begon het vooruitkijken naar de presidentsverkiezingen van 1953. Velen binnen de Liberal Party vonden dat de oude generatie politici nu moesten plaatsmaken en zagen in Magsaysay een goede kandidaat om de Filipijnen verder te helpen. Quirino liet echter weten dat hij ondanks zijn verslechterende gezondheid opnieuw beschikbaar zou zijn voor het presidentschap. Magsaysay sloot daarop uiteindelijk om een geheim akkoord met de oppositie te sluiten. Indien hij ontslag zou nemen uit het kabinet van Quirino, zou hij hij door belangrijkste leiders van de Nacionalista Party worden gesteund als presidentskandidaat. Op 28 februari 1953 nam hij daarop ontslag als minister

Verkiezingen van 1953

Op 12 april 1953 werd Magsaysay daarop op de partijconventie van de Nacionalistas met ruim 93% van de stemmen inderdaad gekozen tot presidentskandidaat. De partijconventie van Magsaysays oude partij kort daarop verliep chaotisch. De partij nomineerde uiteindelijk inderdaad zittend president Quirino. Een deel van de leden splitsten zich echter af en vormden de Democratic Party of the Philippines met generaal en diplomaat Carlos Romulo als presidentskandidaat. In de daaropvolgende campagne wees Quirino op de onervarenheid van Magsaysay. De Filipijnen waren volgens hem gebaat bij een ervaren leider. Magsaysay counterde dit door te wijzen op zijn resultaten bij het bestrijden van de Huks en de hervormingen binnen de strijdkrachten. Hij legde in zijn campagne de nadruk op de belangen van de gewone man en gaf aan dat hij corruptie binnen de overheid wilde gaan aanpakken. Ook koketteerde hij met Amerikaanse steun voor zijn kandidatuur. Overal in het land waren lokale afdelingen van de "Magsaysay for President Movement" (MPM) actief om een zo groot mogelijke aanhang te mobiliseren. Hij was daarmee de eerste Filipijnse politicus die met succes een grassroots-campagne wist op te zetten. Romulo had als kandidaat het nadeel dat hij vanwege zijn werk als diplomaat lange tijd buiten de Filipijnen had gewoond. Ook had hij door de late oprichting van zijn partij een praktisch onoverkomelijke achterstand. In de loop van de campagne kwam het daarom tot een fusie tussen zijn partij en die van Magsaysay.

Hierdoor ging de uiteindelijk strijd om het presidentschap op de verkiezingsdag alleen nog tussen zittend president Quirino en oppositiekandidaat Magsaysay. De uitslag op 10 november 1953 was duidelijk. Magsaysay won met 68,9% van de stemmen. Dit percentage is het hoogste percentage uit de electorale geschiedenis van de Filipijnen. Hij behaalde in 48 van de 52 provincies, in 25 van de 28 steden en in 939 van de 1101 gemeenten de meerderheid van de stemmen. Quirino wist in de regio waar hij vandaag kwam meer stemmen dan Magsaysay te behalen. Ook de positie van vicepresident en alle verkiesbare zetels in de Filipijnse Senaat gingen naar de oppositie.

Overlijden

Het graf van Magsaysay op Manila North Cemetery

Enkele maanden voor het einde van zijn termijn kwam Ramon Magsaysay onverwacht aan zijn einde bij een vliegramp op Cebu op 17 maart 1957. Magsaysay had de dag daarvoor een kort bezoek gebracht aan Cebu City, waar hij op enkele lokale universiteiten toespraken had gegeven. Kort na het opstijgen in de nacht van 16 op 17 maart vloog het militair transportvliegtuig van Magsaysay tegen een berg aan. Slecht een van de 26 inzittenden overleefde de ramp. Vicepresident Carlos Garcia, die op het moment van de ramp in Australië verbleef voor een bijeenkomst van de SEATO, werd kort na de officiële bevestiging van de dood van Magsaysay benoemd tot de nieuwe president van de Filipijnen en zat de resterende acht maanden van Magsaysays termijn uit. Magsaysay werd begraven op Manila North Cemetary.

Nagedachtenis

De naam Magsaysay leeft voort in talrijke naar hem vernoemde geografische entiteiten waaronder zes gemeenten in de provincies Davao del Sur, Lanao del Norte, Misamis Oriental, Occidental Mindoro, Palawan, Zamboanga del Sur, 130 barangays en honderden straten door het hele land. Ook dragen diverse onderwijsinstellingen zijn naam, waaronder de Ramon Magsaysay Technological University in Iba en twee middelbare scholen in Metro Manilla. Verder worden na sinds zijn dood elk jaar de Ramon Magsaysay Awards uitgedeeld. Deze prijs wordt wel beschouwd als de Azitische tegenhander van de Nobelprijs.

Bronnen

Boeken

• Jesus V. Merritt (1953), Magsaysay, man of the people, Far Eastern Publishing Company
• Carlos Romulo (1957), The Magsaysay story, Pocket Books
• Carlos Quirino (1971), Magsaysay of the Philippines, Ramon Magsasay Memorial Society
• José Veloso Abueva (1971), Ramon Magsaysay : a political biography, Solidaridad Publ. House
• Aurelia del Fierro (1972), Magsaysay : the leader of the Masses
• David Joel Steinberg (2000), The Philippines: A Singular And A Plural Place, p. 112-114, Westview Press, Boulder

Websites

• Ronald E. Dolan (1991), Philippines: A Country Study. Washington: GPO for the Library of Congress.

Aanmaken / aangemaakt

Artikelen die ik heb aangemaakt of moet aanmaken in relatie tot Ramon Magsaysay

1. Vliegramp op Cebu 1957
2. Filipijnse verkiezingen 1953
3. Salvador Araneta, minister in kabinet Magsaysay
4. Eulogio Balao, minister in kabinet Magsaysay
5. Pedro Tuazon, minister in kabinet Magsaysay
6. Camilo Osias, senator en tegenkandidaat voor nominimatie Nacionalista Party
7. Sotero Cabahug, minister in kabinet Magsaysay
8. Pacita Madrigal-Gonzales, minister in kabinet Magsaysay en senator
9. Ruperto Kangleon, minister van defensie en voorganger van Magsaysay
10. Kiesdistricten van Zambales
11. Oscar Castelo, minister van defensie na en voor Ramon Magsaysay
12. Jose Rizal University, hier volgde magsaysay een opleiding handel
13. Teodoro Yangco, de grote baas van het transportbedrijf waar Magsaysay begon met werken
14. Oscar Castelo, minister van defensie na Magsaysay
15. Vicente Magsaysay, neef van Magsaysay en gouverneur van Zambales
16. Gregorio Hernandez jr., minister van onderwijs in het kabinet Magsaysay
17. Jaime Hernandez, minister van Financien in het kabinet Magsaysay

Verbeteren

• Hukbalahap
• Luis Taruc

Kabinet

DEPARTEMENT	NAAM	TERMIJN
President	Ramon Magsaysay	1953–1957
Vicepresident	Carlos Garcia	1953–1957
Minister van Landbouw en Natuurlijke Hulpbronnen	Salvador Araneta	1954-1955
	Juan Rodriguez	1954–1957
Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Sport	Cecilio Putong	1952–1954
	Pastor Endencia	1953–1955
	Gregorio Hernandez jr.	1954–1957
Minister van Buitenlandse Zaken	Carlos Garcia	1953–1957
Secretary of Finance	Jaime Hernandez	1953–1957
Secretary of Justice	Pedro Tuazon	1953–1957
Secretary of National Defense	Ramon Magsaysay (in concurrent capacity as President)	1953–1954
	Sotero Cabahug	1954–1956
	Eulogio Balao	1956–1957
Secretary of Commerce and Industry	Oscar Ledesma	1953–1957
Secretary of Public Works, Transportation and Communications	Vicente Orosa	1954–1955
	Florencio Moreno	1955–1957

{{Appendix||2=