Bewegingsstoornissen zijn klinische syndromen met ofwel een overvloed ofwel een gebrek aan vrijwillige dan wel willekeurige bewegingen en die niet zijn gerelateerd aan zwakte of spasticiteit.[1] Bewegingsstoornissen worden ook wel extrapiramidale stoornissen genoemd.[2] Bewegingsstoornissen worden doorgaans onderverdeeld in twee categorieën: hyperkinetisch en hypokinetisch.
- Hyperkinetische bewegingsstoornissen zijn stoornissen waarbij dyskinesie voorkomt. Dit kan zich uiten in de vorm van herhaaldelijke, onwillekeurige bewegingen.
- Hypokinetische bewegingsstoornissen kunnen zich uiten in de vorm van akinesie (een gebrek aan beweging), hypokinesie (een verminderde bewegingsgrootte), bradykinesie (vertraagde beweging), of rigiditeit.
Hieronder staan voorbeelden van bewegingsstoornissen:[3]
Hypokinetische bewegingsstoornissen
bewerken
Hyperkinetische bewegingsstoornissen
bewerken
Bronnen, noten en/of referenties
- ↑ Fahn, S, Jankovic, J, Hallett, M (2011), Principles and practice of movement disorders. Elsevier Saunders, Edinburgh. ISBN 1437737706.
- ↑ Bradley, W. G. (2004), Neurology in clinical practice. Butterworth-Heinemann, Philadelphia. ISBN 9789997625885.
- ↑ Singer, H S. (2010), Movement disorders in childhood. Saunders/Elsevier, Philadelphia, PA. ISBN 9780124115804.
|
