Amerikaanse presidentsverkiezingen 1836

De Amerikaanse presidentsverkiezingen van 1836 gingen tussen de Democratische kandidaat en zittend vicepresident Martin Van Buren en vier verschillende kandidaten van de Whig Party.

Amerikaanse
presidentsverkiezingen van 1836
Datum 3 november7 december 1836
Land Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Te verdelen zetels 148 van de 294
kiesmannen nodig
om te winnen
Opkomst 57,8%
Resultaat
Genomineerde Martin Van Buren
Partij Democratische Partij
Percentage
Kiesmannen
50,8%
170
Genomineerde William Henry Harrison
Partij Whig Partij
Percentage
Kiesmannen
36,6%
73
Genomineerde Hugh White
Partij Whig Partij
Percentage
Kiesmannen
9,7%
26
Nieuwe president Martin Van Buren (D)
Vorige president Andrew Jackson (D)
Begin regeerperiode Kabinet-Van Buren
Amerikaanse presidentsverkiezingen 1836
Opvolging verkiezingen
1832     1840
Portaal  Portaalicoon   Politiek
Verenigde Staten

Nominaties bewerken

Bij de Democratische conventie die in 1835 in Baltimore werd gehouden kreeg Van Buren, die door president Andrew Jackson naar voren was geschoven als beoogd opvolger, de steun ondanks zijn geringe populariteit in de zuidelijke staten. Richard Mentor Johnson werd aangesteld als Van Burens running mate.

De Whigs nomineerden niet minder dan drie kandidaten op hun partijconventie. De partij kon geen overeenstemming bereiken over wie het vaandel van de partij moest dragen en door drie kandidaten aan te stellen die ieder in een bepaalde regio van het land populariteit genoten trachtten de Whigs om zo Van Buren een meerderheid in het kiescollege te onthouden, waarna het Huis van Afgevaardigden een beslissing zou moeten nemen tussen, zo hoopten de Whigs, hun drie kandidaten.

Daniel Webster voerde campagne in het noordoosten van de VS terwijl William Henry Harrison in het westen veel steun genoot. Hugh Lawson White moest in het zuiden stemmen veroveren. Willie Person Mangum was geen officiële kandidaat, hoewel hij wel stemmen in het kiescollege zou veroveren. Ook voor het vicepresidentschap stelden de Whigs meerdere kandidaten voor.

Presidentskandidaten bewerken

Vicepresidentskandidaten bewerken

Campagne bewerken

Van Buren hoopte vooral zijn status als vicepresident onder de populaire Jackson uit te buiten, terwijl de Whigs zonder veel succes zijn beleidsvoornemens trachtten aan te vallen. Van Buren had de zuidelijke staten enigszins gerust weten te stellen waar het (de afschaffing van) de slavernij betrof.

Uitslag bewerken

Van Buren won, ondanks de pogingen van de Whigs om hem een meerderheid in het kiescollege te onthouden, toch de verkiezingen door in alle regio's genoeg stemmen te veroveren om het kiescollege naar zich toe te trekken. Hij won 170 kiesmannen tegen 124 voor de Whig-kandidaten tezamen.

De race om het vicepresidentschap leverde echter geen rechtstreekse overwinnaar op. Johnson, de officiële Democratische kandidaat kreeg "slechts" 147 kiesmannen achter zich, één tekort voor een meerderheid. De Whig-kandidaat voor het op een na hoogste ambt in de VS, Francis Granger, eindigde als tweede in het kiescollege en daardoor moest, zoals voorgeschreven door de grondwet, de Senaat een beslissing nemen, die in het voordeel van Johnson uitviel.

Kandidaat Partij Stemmen Percentage Kiesmannen Running mate
Martin Van Buren Democratische Partij 763.291 50,8% 170 Richard Mentor Johnson
William Smith1
William Henry Harrison Whig Party 549.907 36,6% 73 Francis Granger
John Tyler1
Hugh White Whig Party 146.107 9,7% 26 Francis Granger
John Tyler1
Daniel Webster Whig Party 41.201 2,7% 14 Francis Granger
John Tyler1
Willie Mangum Whig Party 0 2 0,0% 11 Francis Granger
John Tyler1
Overigen 2.305 0,2%
TOTAAL 1.502.811 100% 294

Voetnoten:
1: In de strijd om het vicepresidentschap veroverde Johnson 147 kiesmannen, Granger 77, Tyler 47 en Smith 23, waarna de Senaat voor Johnson koos.
2: Mangum won de kiesmannen van South Carolina, die echter de leden van het kiescollege door de wetgevende vergadering liet aanstellen en niet door directe verkiezingen zoals elders in de VS.

Externe links bewerken