Aluminiumacetaat

Met de naam aluminiumacetaat of aluminiumethanoaat,^[1] in de geochemie soms afgekort tot AlAc,^[2] kan verwijzen naar een aantal anorganische verbindingen, zouten, van aluminium en azijnzuur (ethaanzuur). Als vaste stof bestaan er drie verbindingen onder deze naam: basisch aluminiummonoacetaat ${\ce {( \ (OH)2Al(CH3CO2) \ )}}$ , basisch aluminiumdiacetaat ${\ce {( \ (OH)Al(CH3CO2)2 \ )}}$ ,^[3] en neutraal aluminiumtriacetaat ${\ce {(\ Al(CH3CO2)3\ )}}$ ,^[3] In waterige oplossingen hydrolyseert het triacetaat tot een mengsel van de twee andere zouten.^[1] Oplossingen van alle drie de zouten kunnen als een oplossing van aluminiumacetaat benoemd worden omdat de verschillende stoffen in een snel chemisch evenwicht naast elkaar bestaan.

Aluminiummonoacetaat bewerken

Zie Aluminiummonoacetaat voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Aluminiummonoacetaat, ook bekend onder de naam dibasisch aluminiumacetaat, wordt gevormd uit Al(OH)₃ en een verdunde, waterige oplossing van azijnzuur. Meer geconcentreerde azijnzuur-oplossingen leiden tot het di- en triacetaat.^[4]

Aluminiumdiacetaat bewerken

Zie Aluminiumdiacetaat voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Aluminiumdiacetaat, ook bekend onder de naam (mono)basisch aluminiumacetaat, dat ontstaat via hydrolyse uit waterige aluminiumacetaat-oplossingen en neerslaat als een wit poeder.^[5]^[1]

Aluminiumtriacetaat bewerken

Zie Aluminiumtriacetaat voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Aluminiumtriacetaat is een chemische verbinding die alleen ontstaat in afwezigheid van water en bij een relatief hoge tememperatuur van 180 °C. In een typische synthese wordt AlCl₃ of aluminium-poeder ) in een mengsel van azijnzuur en azijnzuuranhydride verhit.^[5]
Zonder speciale aanduiding wordt met de naam aluminiumacetaat dit zout bedoeld.^[1]

Bronnen, noten en/of referenties

Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Aluminium acetate op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.

↑ ^a ^b ^c ^d A Dictionary of Chemistry, 6th. Oxford University Press (2008), "Aluminium ethanoate (aluminium acetate)". ISBN 9780199204632.
↑ Wesolowski, D. J., Blencoe, J. G., Cole, D. R., Bell, J. L. S., Palmer, D. A. (1992), Summaries of FY 92 Geosciences Research. United States Department of Energy, "Geochemistry of Crustal Processes to High Temperatures and Pressures", 38–44.
↑ ^a ^b Handbook of Inorganic Compounds. CRC Press (1995), p. 3. ISBN 9780849386718.
↑ Wade, K. (1973), The Chemistry of Aluminium, Gallium, Indium and Thallium : Comprehensive Inorganic Chemistry., Banister, A. J., Bailar, J. C., Emeléus, H. J., Nyholm, Ronald.. Elsevier Science, Saint Louis, pp. 1047. ISBN 978-1-4831-5322-3.
↑ ^a ^b Downs, A. J. (1993), Chemistry of Aluminium, Gallium, Indium, and Thallium. Chapman & Hall, Bishopbriggs, Glasgow, pp. 158. ISBN 075140103X.

[OxfordDict-1] A Dictionary of Chemistry, 6th. Oxford University Press (2008), "Aluminium ethanoate (aluminium acetate)". ISBN 9780199204632.

[2] Wesolowski, D. J., Blencoe, J. G., Cole, D. R., Bell, J. L. S., Palmer, D. A. (1992), Summaries of FY 92 Geosciences Research. United States Department of Energy, "Geochemistry of Crustal Processes to High Temperatures and Pressures", 38–44.

[CRC-3] Handbook of Inorganic Compounds. CRC Press (1995), p. 3. ISBN 9780849386718.

[4] Wade, K. (1973), The Chemistry of Aluminium, Gallium, Indium and Thallium : Comprehensive Inorganic Chemistry., Banister, A. J., Bailar, J. C., Emeléus, H. J., Nyholm, Ronald.. Elsevier Science, Saint Louis, pp. 1047. ISBN 978-1-4831-5322-3.

[:0-5] Downs, A. J. (1993), Chemistry of Aluminium, Gallium, Indium, and Thallium. Chapman & Hall, Bishopbriggs, Glasgow, pp. 158. ISBN 075140103X.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]